Totalni rat protiv Srba potpomognut antisrpskom filološkom elitom
Srbi i Vukova reforma
Zlo je mučno današnje podneti zlo nas bivše peče u pameti. Savo Mrkalj
Totalni rat protiv Srba potpomogut antisrpskom filološkom elitom
Gdje svi lažu niko ne laže. U takvom svijetu živimo, u kome se provodi sistemsko odvajanje od svih predačkih učenja i religioznih vjerovanja, naročito kod pravoslavnih slovenskih naroda protiv kojih je Zapad poveo totalni rat uzevši pravoslavlje za metu. Po njihovim projekcijama taj rat civilizacija okončaće se Antihristovom misijom, u kojoj će onaj koji imitira pravog Mesiju, Gospoda Boga našega, Isusa Hrista i njegov Drugi dolazak, biti ustoličen u Jerusalimu kao ovozemaljski vladar svijeta.
U tome ratu naročiti postradaše Srbi. Odavno odviknuti da razmišljaju svojom glavom, došli su do stadija da `ne znaju ni ko su, ni odakle su, ni kuda će dok im neko iz Evrope to ne kaže` (Sv. vladika Nikolaj)! Taj “neko” odavno nam je uzurpirao pravo na svoje duhovne svetnje, koje smo razmijenili sa zapadnom „braćom“ po jeziku za zvektave riječi pune hinjene dobrohotnosti kojim odiše Bečki književni dogovor, shvativši ubrzo kako smo grdno pokradeni. Bečke laži poput one o “naučnoj i metodološkoj novini o tri konfesionalne zajednice u okviru istog, srpskog naroda” te o tzv. “srpskoj” latinici, na koje smo svjesno pristali, tjerale su nas, prema riječima neumrlog Miloša S. Milojevića, te „zvijezde nekretnice“ na srpskom filološkom i istoriografskom nebu, da `svoje sopstveno držimo za tuđe, a ovo drugo za svoje sopstveno i jedino`. Onoga Milojevića, utemeljivača srpske autohtoničke škole, za koga se pričalo da je zbog njega bio ubijen knjaz Mihajlo, samo zato što je je htio da ga postavi[1] za ministra prosvete, a što Beču nikako nije odgovaralo; velikog rodoljuba čije su predsmrtne riječi bile: „Branite … Srbstvo!“
Kada je vjera naša u pitanju lakomisleno smo u prvom susretu sa zapadnom naukom koja `juriša na nebo` (Sv, Justin Ćelijski) iznijeli najskupocjenije što smo imali, svetosavlje naše, i trampili ga sa katolicima za bratstvo u jeziku, a da zauzvrat nismo dobili NIŠTA, čak ni pravo da jezik koji im darujemo da se njime služe nazovemo srpskim! Potom smo skinuli sa zida ikonu Svetog Save, i na njeno mjesto stavili austroslavističkog prosvjetitelja unijatu sa turskim fesom na glavi. Našim najljućim neprijateljima, pravim papskim konviskadorima ogrezlim u “rimsko-katoličkoj latinštini” (M. Budimir) iznijeli smo na dogovarački sto zlato u zamjenu za kojekakve zvektave drangulije, sve kako bismo kao prosvijećen narod ušli u tu učenu Evropu, po cijenu odricanja od starostavne ćirilice, o čemu svjedoči latinični autograf na bečkom dokumentu. Ako bi pokoji filolog iz srpskoga roda izloženog ispiranju mozga slučajno progledao i kao u bajci Carevo novo ruho, umjesto, dostojanstvenog cara ugledao nakaznu golotinju,bio je pribijan na stub srama i izopštavan iz akademske zajednice, poput velikog Milana Budimira.
Na sreću, ubrzano se približava vrijeme u kojem će se okončati totalni rat protiv Srba potpomogut antisrpskom filološkom elitom, a srpski narod više neće biti tretiran od gospodara haosa kao gojamistička skupina. To vrijeme već najavjuju pojedici spremni da poruše zapadne kultove u srpskoj kulturi i filologiji koji su bitno izmijenili srpsko etničko biće, nametanjem za kriterijuma nacionalne samoidentifikacije jezika, a ne vjere. U tom pogledu nameće se pitanje o ideološkom ishodištu tzv. Vukove srbistike koja nikada nije bila autohtona nacionalna disciplina.
Jesu li nam to srbofobni Austrourari utemeljili nacionalnu filologiju nametanjem propagandnog mita o Vuku kao gorostasu, kako bismo preko noći zaboravili na slovenske autohtoničare koji su dokazivali da su Srbi utemeljivači podunavske civilizacije?
Kreator istorijskog mita o Vuku bijaše jozefinista Jernej Kopitar, koji je obećavao ono za šta je unaprijed znao da neće izvršiti – utemeljiti srpsku filologiju na polzu srpskom narodu. Vukova reforma, vrijeme je pokazalo, postavljena je bila kao temelj za provođenje dvovjekovne kontrole uma nad Srbima, žrtvama strategija brisanja sjećanja putem obrazovanja. Desila se u prelomnom istorijskom momentu kada Srbi tek što su izašli iz turskog ropstva, upadaju u još gore, duhovno ropstvo srbomrskih Habzburgovaca koji su osmislili program kako da Srbi sami od sebe padnu u ropstvo zapadne crkve.
Od tada, um svetosavaca toliko je bio mitologizovan ovom naručenom teorijom koja je trebalo da dovede do trajnog gubitka suvereniteta nad srpskim jezikom i pismom, književnoću, kulturom i tradicijom, da nismo uočavali kako nas je latinski um bespovratno usmjerio na pogrešan put, uz kidanje svih integrativnih veza sa Istokom i ruskom jednovjernom braćom. Uz sve to, stvorena je od pokatoličenih Srba vještačka hrvatska nacija, vaspitavana da mrzi sve one koji nisu katolici[2], u prvom redu “braću po jeziku” – Srbe pravoslavce.
Otkad se Srbija na Berlinskom kongresu ucjenom zarad kraljevine koja joj je priznata odrekla svega što čini njeno nacionalno biće, i to bez mogućnosti pogađanja, dobili smo da umjesto bratstva u jeziku među južnoslovenskim narodima imamo šarenu lažu iza koje je stajao tzv. “katolički filološki program! Imaju li Srbi nakon svega, u vremenu koje dolazi predstave o tome kakav bi bio pravoslavni filološki program ili, prosto kazano, srpski filološki program?
Da bi se o njemu išta znalo mora se u, najmanju ruku, biti ukrijepljen u pravoslavnoj vjeri, jer Srbi i Sloveni, po kazivanju Sv. vladike Nikolaja, nemaju nikakvog smisla života niti kakvu misiju na svetu bez pravoslavlja. Koliko su današnji srbisti opravoslavljeni? Po onome kako su bježali od pravoslavne samosvijesti u vukovsko natkonfesionalno srpstvo, ponašali su se kao pravi sektaši koji umjesto svetosavskog nacionalizma podmeću kao kukavičjeg jajeta vukovski jezički nacionalizam sa njegovim prepoznatljivim papističko-protestantskom floskulom o Srbima sva tri vjerozakona. Pri tome su umjesto Svetog Save putem kojeg je Srbima objavljeno učenje živoga Boga Isusa Hrista, podmetali pozapadačenog Vuka, deklarisanog vjerskog grkokatolika kao idola; čija je vodeća uloga u prekrštavanju srpskog u hrvatski jezik do danas ostala najstrože čuvana tajna, a njegov doprinos prekidanju pravoslavnog kontinuiteta srpske kulture najprećutkivaniji podatak u našoj novijoj kulturnoj istoriji.
Istina je međutim samo jedna: Vuk je bio vrh zavjere protiv srpske pravoslavne kulture iza koje je stajala katolička crkva i njena zaštitnica u Evropi, Habsburška monarhija. Njegovo ponovno oživljavanje u današnjiciodstrane pomagača imperije, nato-filologa, u okolnostima kada je peta kolona svuda, a pod plaštom navodne brige za srpski jezik i pismo, ukazuje da se još jednom nastoji uspostaviti globalni sistem kontrole nad srpskom kulturom od strane anloameričke neoliberalne elite koja Srbima i dalje namjenjuje lance duhovnog ropstva.
Predrag Piper – rodonačelnik srpskog filološkog programa
“Da bismo istinu uspješno odbranili moramo prvo pobijediti”, upozorava nas geopolitičarAleksandar Dugin. Utoliko bi prvenstveni zadatak srpskog filološkog programa koji je u posljednja dva vijeka bio višestruko izdat, bio u tome da Srbi konačno prestanu da budu žrtve sopstvenih zabluda te da se u punom smislu te riječi vrati etničko ime srpskom jeziku. U okolnostima u kojima se postepeno mijenja ukupno globalno stanje koje više ne vodi ka unipolarnosti, uzrokovano duhovnim vaskrsom bratske Rusije.
U svemu tome dobra vijest je što nauka shvata da je došlo vrijeme da se reaguje, loša vijest je što malo ko hoće da napravi prvi korak. Na radost srpstvu, onaj koji je smjelo iskoračio u prostor duhovne slobode, oslobođen ropstva austroslavizmu, upravo je naš mnogopoštovani akademik Piper, zorovijesnik srpskog filolološkog programa koji počiva na srpskom stanovištu. Njegov prioritet je očuvanje nacionalnog pisma, ne samo tzv. Vukove ćirilice, nego i poznavanje crkvenoslovenske ćirilice, kao čuvara našeg nacionalnog identiteta u kojoj je zabilježeno sjećanje predaka. Profesor Piper je jedini od srpskih filologa koji je imao intelektualne snage i moralne odgovornosti da srpskome narodu kaže spasonosnu riječ o navodnom „usoveršavanju jezika srpskog narodnog“ putem Vukove reforme čija tajna doktrina glasi:
“Jezička politika austrijskog dvora u odnosu prema srpskom jeziku u granicama Habsburške monarhije bila je oličena u Dekretu iz 1779. godine prema kojoj se Srbi u Austrougarskoj smeju školovati samo na svom narodnom jeziku, “ilirskom”, (a ne na ruskoslovenskom i slavenosrpskom), i samo na latiničkom pismu. Ta odluka nije provedena zbog velikih srpskih protivljenja, ali je i danas, bezmalo dva i po veka posle njenog donošenja, tadašnja austrougarska jezička politika skoro u potpunosti ostvarena. Srbi su tada protiv te naredbe listom negodovali. Danas mnogi srpski lingvisti i ljudi od pera glasno ili poluglasno, s manjim ogradama, bez ograda ili prećutno takvo stanje podržavaju, a time prihvataju i rezultate dalekosežno vođene habsburške jezičke politike u odnosu na Srbe i njihov jezički i kulturni identitet.“[3] Ovako glasi kritički stav akademika Pipera, iznesen u njegovoj znamenitoj knjizi studija i članaka Lingvistička slavistika. Istovjetne stavove ponoviće naš današnji slavljenik i na naučnom skupu o
Vuku Karadžiću, u vrijeme obilježavanja stopedest godina od smrti Vuka Karadžića (1787-1864-2014), organizovanom od strane Srpske akademije nauka i umjetnosti. U pozdravnoj riječi kao sekretar Odeljenja jezika i književnosti, skrenuće pažnju na `očuvanje i razvijanje zdravog srpskog identiteta u kome posebno mesto ima odnos prema srpskom jeziku` (P. Piper)[4]:
“Cilj jezičke politike austrougarskog dvora u odnosu na Srbe – i u XVIII vijeku, a i kasnije – bio je, pre svega da Srbe koliko je moguće više, udalji od Pravoslavne crkve, od jednorodne Rusije, od kulturne tradicije i na njoj zasnovanog identiteta, time što će se oni primrati ili privoleti, da pišu samo na prostonarodnom jeziku (a ne narodnom, u širem, dositejevskom [5]smislu, ni slavenosrpskom) i latinicom (što je učinjeno ukazom iz 1779, i na druge načine; uostalom, već je Bečki dogovor 1850. bio napisan i potpisan latinicom, a srpski jezik se u njemu i ne pominje). Koliko je do danas taj cilj ostvaren i kakve su njene posljedice, svako može lako da prosudi. Njeno ostvarivanje imalo je širu političku podršku i u vreme ideologije austroslavizma, zatim – jugoslovenstva, pa “bratstva-jedinstva”, a i kasnije.” (Vuk Stefanović Karadžić, 2015, XIII)
Profesor Piper pripada najređim predstavnicima srpske filološke elite spremne da spere sa sebe nacionalnu sramotu, i koja se ne plaši da iznese zabranjenu istinu o javnim i tajnim ciljevima Vukove reforme od kojesrpski jezik nije suveren, zato što mu je na srcu dobrobit srbistike, ali i rusistike u okvirima slavistike, svjestan duhovnog rata koji se vodi protiv slovenskog pravoslavlja, u okolnostima u kojim su Srbi dospjeli do zastrašujuće niskog nivoa jezičke i etničke samosvijesti koja posvjedočuje opštu dezintegraciju našeg društva iza koje, prema profesorovim riječima, “vire nečiji rogovi i rep“.
– Čiji su to rogovi i rep?
– Nesumnjivo, „Velikog lutkara“ habsburgizma, slovenskog latinzatora Jerneja Kopitara, koji je osmislio i sproveo jezičku dezintegraciju Srba uz pomoć svoga lutka sa drvenom nogom i turskim fesom na glavi. Putem reforme Vuku pripisane omogućio je da se `najvažnija kulturna tekovina srpskog naroda otuđuje, prisvaja ili obezvrjeđuje, zanemaruje ili propada, jezik se potiskuje, a ćirilsko pismo postepeno gubi“, što je sve istaknuto u Memorandumu SANU.[6]
Piperovski kazano, Vukova reforma oživjela je `zloduha nacionalnog samoporicanja kao dobrovljne promjene vlastitog identiteta`, koji ima svoju strašnuparalelnu istorija, svoje datume, svoje zločince i svoje junake, ili prije, antijunake. Stoga je prvi korak ka ozbiljenju srpskog filološkog programa, u okolnostima `gotovo potpunog odsustva zvanične jezičke politike` te `rastuće ideologizovanosti jezika i sve većeg zahtjeva za političkom korektnošću` (P. Piper) u tome da konačno spoznamo “tajnu bezakonja” koja se u srpskj kulturi i tradiciji provodila pod imenom Vukove reforme. Nju je prije četiri godine, 2012. Srbima obznanio raskajani Predrag Dragić Kijuk, inače vukobranitelj, u svojoj posthumnoj knjizi „Hrišćanstvo bez Hrista“. Radi se o dokumentu od neprocjenjive važnosti u kome su prenesene riječi jeresoučitelja Kopitara, napisane dvadest i tri godine prije Bečkog književnog dogovora, 1827. godine, iz kojih je vidljivo da je Vuk bio samo kukavičije jaje Beča u programu rasparčavanja, katolizovanja i hrvatizovanja svega što je srpsko. U dokumentu se ističe:
„Srpska pravoslavna crkva čuvanjem starog jezika Svetog Save želi sačuvati i jezičku razliku između rimokatoličkih i pravoslavnih Južnih Slovena, te bi stoga, više nego ikad, Beč morao podržati reformu Vuka Karadžića, jer se njome ta razlika poništava, a glavna prepreka za prevođenje Srba u rimokatoličanstvo biće zauvek uklonjena. Ovim će nam Beograd, vremenom, sam od sebe pasti u ruke.“[7]
Ko god od srpskog roda čuje ove rečenice može samo da se pomene biblijske istine daništa nije skriveno da se neće otkriti, niti tajno što se neće doznati. Uistinu, đavolski je ustrajavati u pogrešciod koje je jedini `spas u pokajanju i stvarnom povratku veri pradedovskoj`.
Kao sin crkve profesor Piper je dokazao da teži „carstvu duhovne slobode“ (str.188) te da jezičkom nacionalizmu pretpostavlja pravoslavni nacionalizam „najveće ličnosti u ukupnoj srpskoj istoriji“ (P. Piper), kome Srbi i danas pjevaju: Sveti Savo plačeš sa visine, Srbin tebe mijenja za Latine!
Katastrofalno stanje u srpskoj kulturi u kojoj `naša inteligencija boluje od nevjerja, a narod od sujevjerja, prema kazivanjuSvetog Ignjatija Brjančaninova, stoga zahtijeva „neophodnost da se vrednovanju pojedinih aspekata dela Vuka Karadžića pristupa izvan zadatih ideoloških matrica. Uostalom, jedan od glavnih ciljeva istoriografije kao nauke jeste da se procesi i događaji iz naučne prošlosti ponovo i objektivno razmotre u svetlu novih teorijskih i empirijskih saznanja“. Na ovo je ukazivao vječno budni akademik Piper, u svojoj slavnoj pozdravnoj riječi za međunarodni naučni skup organizovan povodom stopedestogodišnjice od Vukove smrti u SANU-u 2014. godine.
Nekako u isto vrijeme lično sam se obratila srpskoj javnosti putem apela predlažući organitovanje BEOGRADSKOG KNJIŽEVNOG DOGOVORA, a za spas srpskog jezika i pisma kao i srpske književnosti od daljeg hrvaćenja, bosančenja i crnogorčenja, po starim naputcima srbomrskog habsburgizma.
Prijedlog teksta dogovora glasio je:
„Beogradski književni dogovor pandan je Bečkom i Novosadskom književnom dogovoru kojim je Srbima na prevaru bio otet suverenitet nad srpskom književnošću, srpskim jezikom i srpskim pismom. Svaki narod pa i narod srpski treba jednu književnost da ima i jedan jezik da ima i jedno pismo da ima. Gledajući kako nam je književnost raskomadana na srpsku, hrvatsku, crnogorsku i bošnjačku i još razdijeljena po azbuci i pravopisu, odlučni smo da sve učinimo kako bi se Srbi konačno u književnosti složili i ujedinili, a ujediniće se u književnosti kao i svi drugi evropski narodi putem jezika srpskog, jednog pisma, srpske ćirilice[8] i jedinstvenog pravopisa.“
Jedini koji je prepoznao ovaj glas vapijućeg u pustinji bio je upravo rodonačelnik srpskog filološkog programa, akademik Predrag Piper, koji je imao oči da vidi i uši da čuje gdje je laž, a gdje je istina; spreman da bez uzmicanja dokaže našu istinu koliko god se sud nalazio u rukama suprotne strane.
***
1] Kolika je bio smetnja Austrijancima ovaj nesvakidašnji um posvjedočuje ultimatum koji je upućen poslije Berlinskog kongresa Srbiji da će joj objaviti rat ne zabrani li učenje srpske autohtoničke istorijske škole na svojoj teritoriji.
2]Italijanski istoričar Riveli Alojzija Stepinca naziva „nadbiskupom genocida“, koji je lično nasilno pokrštavao žrtve, o čemu govore mnogi svjedoci koji su bili pokršteni.
3]P. Piper, Lingvistička slavistika, 102.
4]P. Piper, Život jezika, 60.
5]Vuk Stefanović Karadžić, SANU, Begrad, 2015, VIII.
6]Vuk Stefanović Karadžić, SANU, Begrad, 2015, VIII.
7] P. D. Kijuk, Hrišćanstvo bez Hrista, Raška škola, Beograd, 2011, 379. Uprkos ovome nedvosmislemom citatu, akademik Miroslav Pantić izjavljuje da je Jernej Kopitar „Vuku i našoj kulturi uopšte učinio najveće usluge“. „Bili bismo nezahvalni kad bismo veliki i nesaglediv doprinos Jerneja Kopitara našoj kulturi tako tumačili, a da ne istaknemo njegove zasluge“, rezulutan je u svome otpadništvu od istine ovaj Kopitarev branilac iz redova SANU!
8]Kako drugačije ojačati duh integralnog srpstva koje zagovaraju novi srbisti koje tako neodoljivo podsjeća na jugoslovenstvo već zagovaranjem dvoazbučja koje direktno vodi u dokidanje ćirilice, one iste koju je 19129. `razmišljao i predlagao` da ukine i kralj Aleksandar kako bi tako pojačao duh jugoslovenstva. Toliko o ovom tragičnom srpskom kralju iz masonske dinastije Karađorđević.
Autor: prof. dr Mirjana Stojisavljević
