Tajna frigijskog podzemnog grada
Sasvim slučajno, pri renoviranju kuće 1963. godine, ispod temelja, jedan stanovnik pokrajine Nevšehir u oblasti Kapadokije, otkrio je nekoliko prostorija koje su vodile do mreže tunela.
Eksperti su se okupili, naložili dalje istraživanje i utvrdili da je reč o čitavom PODZEMNOM GRADU u kojem je nekad živelo čak 20.000 stanovnika!
Podzemni grad koji su izgradili FRIGIJCI, naši preci koji su sa Balkana došli u Anatoliju, sad nosi tursko ime DERINKUJU, i sadrži grobnice, oružarnice, prostorije za stanovanje, trgove i brojne tunele. Prema nekim pretpostavkama i tvrdnjama, ova podzemna metropola trebalo je da posluži kao sklonište u slučaju prirodnih katastrofa ili rata.
I dalje traju istraživanja podzemnog naselja koji se nalazi oko 18 spratova ispod površine zemlje i čiji su ventilacioni otvori udaljeni kilometrima da bi se sprečilo odavanje položaja grada neprijateljima.
Derinkuju je vekovima svojim imenom naglašavao TAJNU koju krije ( derinkuju – tur. DUBOKI IZVOR). Nalazi se u provinciji Nevšehir, koja, zajedno sa oblasti Kajseri krije preko 200 naselja sa najmanje dva podzemna nivoa. Među njima, oko 40 gradova ima tri ili više ovakvih etaža koji sežu i nekoliko desetina metara u zemlju. Do danas je samo desetina ovih gradova dostupna turistima u potpunosti ili delimično. Najbolji predstavnici su podzemni gradovi Derinkuju i Kajmakli.
Po do sada dostupnim podacima prvi graditelji u vulkanskoj steni u Kapadokiji bili su FRIGIJCI, u VIII i VII veku p.n.e, tj. pred kraj svoje države, koja je prethodnih pet vekova važila za najsnažniju u Maloj Aziji. Najstariji zapis o podzemnim gradovima u ovoj oblasti potiče iz IV veka p.n.e. i ostavio ga je Ksenofont (oko 430-354. p.n.e).
U ,,Anabazi”, svom delu koje opisuje put Kirove vojske od maloazijskog primorja ka unutrašnjosti Azije, Ksenofont piše o ljudima u Anatoliji koji su ukopali svoje domove dovoljno prostrane da prime porodicu, domaće životinje i zalihe hrane.
Vekovima kasnije, u ove gradove su se useljavali hrišćani u III i IV veku, pre nego što je 313. Milanskim ediktom proglašena neutralnost Rimskog carstva po pitanju religija i zaustavljen progon hrišćana. U doba Vizantije znatno su prošireni njihovi kapaciteti usled potrebe da se stanovništvo zaštiti od upada arapskih plemena koja nadiru od VII veka n.e.
Podzemni grad Derinkuju nalazi se na 29 km od Nevšehira, na putu ka mestu Nidžde. Za posetioce je otvoren tek od 1969. godine. Posebna znamenitost ovog grada je zasvođena prostrana odaja na drugom nivou koja je služila kao Bogoslovska škola, a sa strane se nalaze manje prostorije za učenje. Između trećeg i četvrtog sprata su strme stepenice koje vode dalje do Crkve sa krstastom osnovom na najnižem nivou.
Snadbevanje grada vodom obezbeđivala je podzemna reka ( DUBOK IZVOR, po kome je grad i dobio ime). Izvlačenje vazduha iz podzemnih nivoa sprovođeno je kroz ukupno 52 vertikalna kanala čija funkcionalnost i danas predstavlja predmet istraživanja mnogih inženjera.
Na površini ovi otvori imali su oblik bunara, a poznato je da su Arapi kroz ove otvore pokušavali da zatruju vodu i isteraju stanovništvo na površinu. Mnogi kanali visoki su i po 30 m, a najveći ventilacioni kanal visok je 55 m, silazi do same podzemne reke i verovatno je bio korišćen i kao bunar za vodu (iz podzemne reke) koja se u mirnodopskim vremenima kroz njega izvlačila na površinu.
Dug boravak, do prestanka opasnosti, omogućavale su i brojne prostorije za smeštaj porodica, skladištenje hrane i staje za domaće životinje. Pored najosnovnijih funkcija grad je stanovnicima pružao i druge pogodnosti: škole, crkve, vinarije i prostorije za ceđenje ulja…
Nedavno istraživanje turskog istoričara Omera Demira, autora dela ,,Kapadokija: Kolevka civilizacije”, razvilo je ideju da je ovaj ogromni podzemni gradski kompleks projektovan i izgrađen na kraju paleolitske ere, neposredno pre potopa koji se spominje u Bibliji, pre 12,5000 godina i da su FRIGIJCI tek otkrili i proširili ovu već megalitsku podzemnu strukturu. Zbog problematične sposobnosti arheologa za datiranje čvrstih vulkanskih stena, ne može se odrediti definitivno doba za njegovu izgradnju.
Njegova lokacija u blizini planine ARARAT, tamo gde se Nojev Kovčeg odmarao nakon poplave, blizina megalitske građevine GOBEKLI TEPE, i činjenica da se svaki sprat mogao zapečatiti od onog iznad njega sa pola tone i vodo-nepropusna vrata od čvrste stene ukazuju na to da je dizajniran i sagradili su ga arhitekti da bi u velikom obimu izdržao poplave.
Možda je ovaj gradski kompleks osmišljen i izgrađen u vreme Nojeve barke i ‘potonuća ATLANTIDE‘ kako bi čovečanstvo preživelo nadolazeći potop koji je očigledno bila dobro poznata činjenica. Noje ne bi bio u stanju da dizajnira i izgradi Kovčeg (podmornicu) dimenzija o kojima piše u Bibliji bez naprednog znanja i visoke tehničke pomoći. Stoga nije nemoguća pretpostavka da bi se mogao graditi gradski kompleks u razmerama američkih podzemnih vojnih baza , izvesno je da je to bilo delo visoko razvijene civilizacije…
