Sovjetska okupacija Kraljevine Jugoslavije koštala je Srbe preko po’ miliona života…
Kanonada topova sa Kalemegdana i zastave sa petokrakama obilježile su dan oslobođenja Beograda. Iako taj dan ne bi trebao da se slavi, već da bude Dan žalosti. Proslavilo se tačno 80 godina od kako su komunisti okupirali Srbiju a srpski narod zahvatila neizlečiva crvena kuga.
Tužno je što se pobeda srpske vojske u Velikom ratu proslavlja kao primirje, iako mi nemamo sa kim da se mirimo jer mi nismo jurišali na Berlin i Beč, već oni na Beograd i Srbiju. Dok se ova crvena okupacija iz 1944. godine proslavlja kao nekakvo oslobođenje.
Zapadni saveznici i Sovjeti su te ’44. godine imali sporazum da tek nakon iskrcavanja u Normandiji, Crvena armija se pokrene sa istoka. Staljin nije mogao da čeka i prekršio je ovaj dogovor jer je žurio da po Balkanu širi komunizam. Ovim Staljinovim potezom automatski je odložena kapitulacija Nemačke i NDH-a. U prevodu, upad Crvene armije u Srbiju, naplaćen je sa 50.000 srpskih glava samo u NDH-a.
Tog 20. oktobra 1944. godine jedna strana armija upala je u Beograd bez odobrenja kralja, vlade i vojske. Nasilno je promenila ustavni poredak i na čelo zemlje dovela jednu terorističku organizaciju. Ta teroristička organizacija je patološki mrzela Srbe, isto kao što su i Sovjeti mrzeli Ruse.
Strana armija koja je upala u Srbiju bila je Crvena armija, konkretno formacija pod nazivom „Ukrajinski front.” Bilo ih je 414.000. U pisanim naređenjima koje su oficiri Crvene armije nosili u džepovima, stajalo je da vojsku Kraljevine Jugoslavije tretiraju kao fašističku neprijateljsku vojsku, u istom rangu kao ustašku.
Prvi njihov upad u Srbiju desio se 4. septembra ’44. godine i tu su naišli na prvi problem jer nigde nisu mogli da vide partizane sa kojima su trebali da sarađuju.
Jedini partizani koji su u tom trenutku bili tu, jesu oni koje je Crvena armija vodila sa sobom. Bile su to ustaše zarobljene na istočnom frontu pod komandom Marka Mesića. Sovjeti su se razočarali jer su izveštaji partizanskog štaba u kojima je pisalo da u Srbiji ima 400.000 partizana, bili lažni. Sve što je do tog trenutka moglo da se mobiliše i dovede u Srbiju, dovedeno je, a skuckalo ih se jedva 40.000.
Zbog toga su i ovim zarobljenim ustašama zamenili uniforme i uključili ih u sastav 23. divizije Narodnooslobodilačke vojske. Sovjeti su u Banatu pokazali veliko nasilje, žene su se mazale balegom kako bi izbegle silovanja.
Prvi banatski četnički korpus bio je malobrojan za veći otpor, brzo su pohvatani, partizani su ih streljali i zakopali u Deliblatskoj peščari. Četnici su se pobrinuli da od Velike Morave do Dunava nema nijednog jedinog Nemca. Oslobodili su i Kruševac, a za njima su u grad ušli sovjetski oficiri i američki poručnik Elsfort Kramer. Oni su zajedno sa Četnicima na balkonu hotela „Pariz” održali govor. Na tom balkonu je sovjetski major Mikhail Pronin uzviknuo „živeo kralj.” On je doskora vikao „živeo car”, jer je bio carski oficir koji je mobilisan u Crvenu armiju i slat u kažnjeničke jedinice koje su uvek išle prve. U Kruševac onda dolazi pozadina crvenoarmejaca sa Drugom partizanskom proleterskom divizijom. Tu diviziju je vojvoda Dragutin Keserović na zapadnoj Moravi potukao toliko da tu bitku nisu nikad pomenuli do današnjeg dana. Željni osvete a nošeni na krilima Crvene armije, u oslobođenom Kruševcu napadaju Rasinsku brigadu pod komandom Mirka Tomaševića. Borbe su bile žestoke ali plan da se savladaju „četnički fašisti” a na tron dovedu partizani, i ovde je ispunjen. Četnici su u to vreme oslobodili celu istočnu Srbiju, cilj im je sada bio oslobođenje zapada zemlje jer je tamo bila NDH-a i logor Jasenovac koji je još radio punom parom.
Međutim, to Crvenu armiju nije zanimalo i oni su se kretali ka jugu sa ciljem da svoj crveni trag pronesu sve do Grčke. Sovjeti su tako samo produžili rat a da Nemci, u suštini, na Balkanu nigde nisu ni poraženi u nekoj velikoj bici, sve su to bila njihova planska povlačenja. Beograd u to vreme nije imalo smisla ni braniti jer je to bio isturen grad. Povlačenje Nemaca sa ovih prostora zavisilo je od napredovanja zapadnih saveznika sa jedne, i Crvene armije sa druge strane. Što su oni više napredovali ka Berlinu, to su se Nemci brže povlačili a partizani za njima proglašavali svoje pobede.
Najbolji primer je 12. april 1945. godine, dan kada je pao Beč. Za Nemce više nije bilo smisla ratovati u Sremu te se povlače, a partizani ovaj potez proglašavaju kao proboj Sremskog fronta koji se i danas slavi toga dana.
Posledice komunističke okupacije Srbije 1944. godine su ogromne, i o njima mogu da se napišu knjige. Jedna od njih je ta što nam je smanjena teritorija upola. Granice srpskih banovina prostirale su se od Bihaća do Bitolja. Ne samo što bi danas Srbija bila duplo veća, već bi imala 20 miliona stanovnika i ne bi bilo toliko emigracije. Komunisti su prvih 20 godina zatvorili granice i uopšte nije postojao pasoš. Postojao je pasoš za „crvenu elitu” koja je odlazila na odmore širom sveta.
Tek 1965. godine posle propasti poslednjeg plana „privrednih reformi”, stanovnici SFRJ mogli su da dobiju pasoše i slobodno prelaze granicu. Plan je bio da „vani” rade a deo zarađenog novca šalju nazad u zemlju kako bi je spasili od bankrota. Od te 1965. do 1974. godine u Srbiji se desilo najveće iseljeništvo stanovništva u istoriji. Iz zemlje je pobeglo više ljudi nego za vreme Turaka, oba svetska rata i ratova devedesetih, zajedno.
Neškolovani komunistički kadrovi usput su uništili privredu, kulturne ustanove, obezvredili školstvo svojom istorijom, ukaljali zdravstvo i nauku. Najteža posledica su ipak ljudski životi i to, što je toj terorističkoj organizaciji koja se našla na čelu zemlje omogućena mobilizacija. Od oktobra ’44. pa do maja ’45. godine na raznim frontovima izginulo je 80.000 srpske dece a gore pomenuti Sremski front bio je prava klanica za srpsku mladež. Onda je usledio masakr u toj njihovoj posleratnoj komunističkoj revoluciji i tzv. „lovu na škripare.” Među desetinama hiljada ubijenih 99% su bili Srbi.
Sovjetska okupacija Kraljevine Jugoslavije koštala je Srbe preko po’ miliona života…
Autor: Deki RS
