Prošlost i poreklo Srba
Članak Narod koji zaboravlja svoju prošlost i poreklo, nema ni sopstvenu budućnost, objavljen na portalu „Borba za istinu“ 12. 2. 2025. (prvi put 9. 3. 2021. na portalu „Borba za veru“), govori o sistematskom brisanju porekla, kao i o kontrastima Srba. Ovo je nastavak tih razmatranja i podsećanje na slavnu, ali i tragičnu i delom grešnu prošlost. Tekst je deo poglavlja „Teme za razmišljanje“ iz knjige autora „Sve je Tvoje, Bože“ izdatoj 2022. godine u zajedništvu sa izdavačkom kućom Prometej, Novi Sad.
Srbi su sada mali narod u Srbiji, po veroispovesti razdeljen na pravoslavne hrišćane, formalne pravoslavce koji samo slave slavu, zatim na pripadnike sekti, ateiste i agnostike. Manjim delom Srba ima i u novim državama bivše Jugoslavije, kao i u dijaspori. Ne tako davno, bilo je još Srba rimokatolika i muslimana, a sada su neki od njihovih potomaka najveći mrzitelji Srba.
Prusi, Česi, Slovaci i Poljaci zaboravili su da vode poreklo i od Polapskih, Lužičkih i Belih Srba – Baltičkih na severu, ali i Belih Srba na jugu. [Na starim kartama se na jugu Egejsko more (na nekim i Sredozemno – označeno kao Pelag), i na severu Baltičko more, označavaju kao Bela mora (mora Belog naroda). A Prokletije su se i u 19. veku, do na Zapadu školovanog dr Jovana Cvijića, zvale Trojanske planine (što ne znači da su deo Troje, već da možda podsećaju na Troju u Maloj Aziji?). Pomenimo i hipotezu da su došljaci iz Egipta i Male Azije (stari Grci), starosedeoce Balkana, ljude bele puti, zbog nerazvijenog govornog aparata zvali Pelasti umesto Belasti. Glas b su izgovarali i pisali sa m i p, te je verovatno da je zemlja u kojoj su bili nastanjeni Srbi i njihova plemenska sabraća, Sarbatija, zato nazvana Sarmatija.]
Državnost Srba na Balkanu ne započinje sa Nemanjićima. Ostvarena je mnogo, mnogo vekova ranije, ali se srpsko postojanje sistematski briše.
Dokaz iz novijeg vremena o državi Srba je zlatni pečat kneza Strojimira Vlastimirovića iz druge polovine 9. veka. Ali insistiranje samo na nametnutoj Bečko-berlinskoj istorijskoj školi, koštalo nas je, i ako se ne osvestimo, koštaće nas puno i u budućnosti.
Srbi na Balkanu i šire
- Srbi su autohtoni narod na Balkanu. Kolevka Srba (i Slovena) je Podunavlje. To dokazuje u svojoj naučnoj oblasti i prof. dr Srboljub Živanović*, anatom, antropolog i paleopatolog. A analize DNK uzete sa očuvanih kostiju skeleta to potvrđuju.
(*Dr Srboljub Živanović (1933 – 2024) bio je jedan od anatoma koji su šezdesetih godina radili na ispitivanju ustaških zločina u Jasenovcu. Izveštaj Državne komisije je završio u bunkeru, a dr Živanović je ubrzo posle toga, da bi sačuvao život, zaobilaznim putem emigrirao u Veliku Britaniju.)
Profesor Živanović je bio najistaknutniji istraživač genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima na prostorima nekadašnje NDH, redovni član kraljevskog antropološkog društva Ujedinjenog kraljevstva, gostujući profesor na mnogim svetskim univerzitetima uključujući Oksford, Predsednik istraživačke komisije za zločine u Jasenovcu. Ovo je deo iz članka „SRAMOTA, na komemorativnom skupu posvećenom akademiku Srboljubu Živanoviću nije bilo predstavnika vlasti i SPC“, objavljenom na portalu Borba za istinu, 27. 1. 2024.
- Odavde pa na dalje je tekst Miloša S. Milojevića (1840 – 1897) iz knjige „0DLOMCI ISTORIJE SRBA i srpskih – jugoslavenskih – zemalja u Turskoj i Austriji“, Beograd 1872. – ponovljeno izdanje ETHOS, Beograd, 2004.
O Srbima piše rimski geograf Strabon (64. p.n.e. – 23. n.e.), poreklom iz Amasije: „U zapadnoj Aziji žive Srbi i Brđani, jer gde god su Srbi tu su i Brđani kao pleme srpsko ili ljudi koji žive po planinama i koji se odlikuju svojom rusom kosom, plavim očima i td“. (107. str. Odlomaka istorije Srba – narod srbo-brđanski, tj Srbi u ravnicama i Srbi planinci.)
Da su Srbi u starini istovremeno bili oko današnjeg Kaspijskog, Crnog i Azovskog mora, na Donu i Volgi, u Maloj Aziji, Italiji i današnjim zemljama Turskoj, Austriji i Germaniji svedoče i drugi pisci. A evo šta kaže antički grčki pisac Herodot (484. pne. – oko 425. pne.) navodeći da su posle Indijaca Srbi najmnogoljudniji narod. „Kad bi imali jednog starešinu, ili bar kada bi bili među se složni, bili bi najmoćniji narod na zemlji; ali je to u njih same nemoguće, te ih baš to i čini slabim“ (110. str. isto).
Tacit (56 – 116. godine nove ere), opisujući srpske zemlje daje im sav prostor od strane Galije, Racije i Panonije, koji zauzima Dunav i Rajnu; sa strane Sarmacije granice su mu nestalne; a sav ostali prostor njihove zemlje opasuje Ersko, ili Srpsko more – današnje Baltičko more (i Sredozemno? – S.B.), sa mnogim ostrvima i zalivima.“ (233. str. isto).
Osim cele današnje Germanije Srbi su još živeli i u većem delu današnje Francuske, pa evo vam dokaza u istog Tacita i Julija Cezara De Bello Galico, a u Tacita De moribus Germanorum k. XXVIII. Srpska Galija delila se na Germania superior ili Prima, i donju Germania inferior, vei secunda. Prva je sastavljala južnu Rasiju, ili Raciju Auster, ili Est Rassia, ili Austrasia i zapadna Onest – Rassia. Gornja se opet delila na ove zemlje: (1) Đurđevsku ili Turićku oblast, koja se je prostirala po reci Mazelju, a u njoj je živelo srpsko pleme Đurići, ili Juranići. (2) oblast Drvanska, a po Ptolomeju Obrićka sa plemenom istog imena. (3) Savska i Sanska, u kojima su reke Sava, Sana i Sekvana sa Senjom, koje sve upadaju u Ronu, osim Sekvane i Sekane koje se izlivaju u zaliv engleski. U poslednjoj su oblasti plemena srpskih Lužičana, Ljutića i Lesića. U ovoj poslednjoj oblasti srpskoj bila je varoš ili grad Devin, današnji Dižon na reci Seni pri utoku reke Uša.“ (233. i 234. str. isto) Ovaj pasus je naknadno, prilikom pisanja članka dodat.
Dalje po Tacitu: „U donjoj srpskoj zemlji u današnjoj Francuskoj glavna je oblast i pleme Norića, u kojih je bila varoš Božan na reci Srbici, a među rekama Mogom i Mazelom bila je oblast Đurićka, u kojoj su živeli Đurići, sa gradom Trebočica, ili Trebinje, koje je postojalo još i u vreme Karla Velikog, a isto tako postojao je i Niš na reci istog imena, koja se danas zove Niše i koja se uliva u Mazel. Ovde je živelo pleme srpsko Nemanića, sa Namurom gradom pri izlivu Srbice u Mazu. Današnja Danska sa svima svojim ostrvima u staro doba i to kako do Hrista, tako isto i posle njega do 300. godine zvala se je Srbijom, kojoj su neki pribrežni delovi današnje Švedske i Norveške pripadali.“ (234. str isto, ali bez boldiranih reči).
„U Plinija Starijeg (23 – 79. n.e.) nalazimo da su u Španiji i Portugaliji, a osobito u Španskoj Galiciji i Lužiciji, ili Andaluziji tj. antskoj (slovenskoj) Lužici, živeli Srbi. Saveznici Srba, po Strabonu, rimskom istoriku Floru i Plutarhu protiv Rimljana bili su Đurići ili Turići“… (235. isto).
A grčki pametarista Laonik Halkohondil (1425 – oko 1490) veli: „Srbi su – tj. Mizi i Srbalji ili Trivali – najveći i najstariji narod od sviju naroda na zemlji.“ (216. str. isto – Odlomci istorije Srba)
- Dalimilova hronika je najstariji dokument pisan na češkom jeziku, prepisan oko 1310. sa starije, i možda, izvorne knjige. U istom veku prevedena je na nemački; štampana je u više izdanja u Češkoj i Nemačkoj, pa i u 20. veku. U njoj se umesto Slovena pominju Srbi koji su rasprostranjeni u Evropi i Aziji još od doba građenja Vavilonske kule. (Zatim se kasnije u Hronici govori o nastanku Čeha kao naroda).
Pitam se da li je pra-srpski jedan od jezika koji su govorili i razumeli mnogi narodi sveta, pre nego što im je Bog, prilikom građenja Vavilonske kule pomešao jezike. (Postanje 11, 1-9) Da li je to nepoštovanje Boga, najveći greh zbog koga ispaštaju sva naredna pokolenja Srba?
Bavarski letopisac iz 9. veka otprilike piše: „Dakle, svi slavenski narodi svoje poreklo i ime od Srba proizvode, a ne Srbi od njih“… (115. str. isto)
- Srbi su u vreme Aleksandra Velikog bili najveći narod, najbolji i najpoznatiji ratnici, koje je pratio epitet slavni. Odlikovali su se hrabrošću, čašću i vernošću. Kasniji rimski istoričari su ih označavali kao Slavorium, što ne znači Sloven, već Slavan. (Po Milenku Nikoliću, Testament Aleksandra Velikog : Das Testament Alexander des Grossen, Beograd 2005).
- Etnonim Sloveni, kako je to ustanovio arheolog Karl Gotlib Anton (1778-1861), prvi put se pominje tek 491. godine po Hristu. Obuhvatao je srpska plemena pod nazivima Sorabi, Sorbi, Serbi, Srbi, Surbi, Sarbati, Sarmati, Kimeri, Kimbri, Simbri, Sardi, Sibini, Sabini… (Mi možemo da dodamo Vende, Venete, Vinde i delom Vandale. I da, s obzirom da je za većinu naroda glas r suglasnik, dodavani su samoglasnici a, e, i, o, u ispred glasa r. A bilo je i izbacivanja glasa r pa se u nekim zapisima Serbi nazivaju Sebi. A po staro-sankritskoj reči ser – porodica, i Seri.)
- Arheolog Sofija Davidović – Živanović je prilikom arheoloških iskopavanja u Tilbariju, na ušću Temze, utvrdila dolazak Slovena (Srba – S.B.) u Britaniju još u bronzano doba. (Ove konstatacije o Slovenima kao srpskim plemenima, preuzete su iz recenzije prof. dr Srboljuba Živanovića za knjigu Gorana Poletana i Ursule Kotnevske o masakru srpskih reči u poljskom jeziku, „Poljski masakr“ – „Polska masakra“).
- Arheolog ranog srednjeg veka, dr Đorđe Janković, istraživao je nekropole na tlu nekadašnje Jugoslavije i van nje. Dokazivao je da su Srbi starosedeoci na ovim prostorima, i da je Balkan kolevka evropske civilizacije. I da su Srbi, a ne Albanci (kako se navodi po novim, naručenim „istorijskim“ otkrićima), nestali Iliri (stanovnici nekadašnje Ilirije). http://web.archive.org/web/20210201002038/https://sites.google.com/site/crkvenakosovu/arheoloska-svedocanstva-o-poreklu-albanaca-i-potomcima-ilira
- Miloš S. Milojević u 0dlomcima istorije Srba piše da su srpska plemena na prostoru tadašnje Austrije, Turske i Grčke živela u: Iliriji, u Raškoj Srbiji na Alpijskim planinama, u Noriku, Panoniji, Srbaljiji – Trivaliji – prastaroj Srbiji, Donjoj Miziji, Dakiji, Raškoj ili Trakiji, Makedoniji i Peoniji. (135-141. str.)
Za Iliriju – češće naziv Illyricum kaže da je nekada obuhvatala prostor „u koji spadaju: Istra, deo krajine Štajerske, Horutanske, Hrvatske, Slavonije, cela Dalmacija, Bosna, Hercegovina, Crna Gora, tzv. sada Albanija i Epir, deo prave – Stare Srbije, sa svojim delovima Dardanije i tzv. Peonije. Bivalo je da se Ilirija računala čak i do Carigrada, a bivalo je i da je skraćivana […] Prvi je Filip Makedonski, pokorivši Ohrid u Iliriji, ovu od Drača pa naniže uračunao u Makedoniju i tako je skratio. Ovaj komad Ilirije docnije se prozove i Grčkom Ilirijom, a gornji deo Nezavisnom ili varvarskom Ilirijom“. (135. str. isto).
Srbaljija – Trivalija – ili prastara Srbija graničila se od zapada Iliriom, počev od Prizrena i Šar planine pa sve do utoka Drine u Savu. Od severa Dunavom pa do reke Vida Velikog, a od istoka Vidom pa do Balkana (planina S. B.) i južno do današnje Crne Gore – Kačanika i Šar planine. U njoj su bili gradovi Singidunum danas Beograd; Zlatogorsk danas Smederevo, u kom je prva vinova loza, a za vlade imperatora Proba posađena; Marg na utoku Morave u Dunav: Viminaka, ili Biminakum, neki drže da je to Kostolac; Taljatis ili Talija, danas Gradiška; Egesta kod Trajanovog mosta; Ratarija na reci Srbici, ili danas Cibrici. Zbog Daka ovde je bio dvojni legion rimski; Niš mesto rođenja imperatora Konstantina Velikog; Ulpijan danas Konstendil. Justinijan je ovaj grad nazvao Justinijanija I – Justiniania Prima, a Prizren II. – Justiniania Secunda – danas Skoplje, u kom je Regilijan upravitelj nad vojskama ilirskim, po pobedi održanoj nad Galijenom, izvikan za imperatora. Ovaj prostor zemlje opet mnogi zovu Gornjom Miziom; no pod ovim imenom valja razumeti sve zemlje od izvora reke Raške na današnjem Balkanu, pa ovim sve dalje ovamo zahvatajući današnju Sofiju i druge zemlje. (138. str. isto) (I ovaj pasus je naknadno dodat.)
U Srbiji se u školama i na fakultetima uči da su se Srbi doselili na ove prostore u sedmom veku. A to gledište Bečko-berlinske škole, pod težinom argumenata, pri kraju 20. veka napuštaju i nemački kredibilni istoričari. Samo, do današnjih dana, ne i srpski institucijalni istoričari!? A u tome im zdušno pomažu istraživanja naših europejski nastrojenih biologa i arheologa, SANU i državni organi.
Videti članak autora „Čiju genetiku nose Srbi“ objavljen na portalu „Borba za istinu“ 29. aprila 2023. godine.
Umesto zaključka:
Na kraju podsećam i na stradanja preostalih srpskih plemena i Lužičkh Srba posle pada Arkone na ostrvu Rigen na Baltiku – teritorija sadašnje Nemačke, a pre toga Danske. (Ostrvo Rugen, a na srpskom Rujan nosi naziv po srpskom plemenu Rujani). O tome je pisao Rastko Kostić 2012. godine u članku o svojoj knjizi „Pad Arkone ili Sumrak slovenskog paganizma“ (izdavač Atos, Beograd, 2009).
Posle rušenja Svetovidovog hrama na Vidovdan 1168. godine i višemilionskog pokolja u ime Boga od strane rimokatolika (uglavnom Germana i pokatoličenih slovenskih plemena), preostali Srbi su kroz vekove praktično asimilisani (ili istrebljeni), i samo preostali, još nepromenjeni nazivi toponima, svedoče o njihovom nekadašnjem prisustvu u Zapadnoj i Srednjoj Evropi. (Tekst „Ko su Lužički Srbi“ objavljen u biltenu Saborne crkve u Beogradu, Sabornik br. 3119. od 15. 4. 2018. ukazuje na pogrome Lužičkih Srba.)
Kao što se iz priloženog članka može videti, i u Crkvi je pokrenuto pitanje autohtone istorije Srba, ali nažalost, ubrzo je plamičak svetlosti utuljen. Videti i „Otvoreno pismo Saboru arhijereja SPC“ upućeno Sinodu 24. maja 2021, a prvi put obnarodovano – objavljeno na portalu Borba za istinu, 31. 5. 2024. godine.
Autor: Slobodan Bojković
P. S. Crveno označen tekst ukazuje da toga nema u knjizi „Sve je Tvoje,Bože“.
