Olga Četverikova: „Novi svet“ nastranih kao svetska sodomska anticrkva III
Bolest postaje normalna stvar
Odlučujuće promene u duhovnom životu zapadnog društva počele su da se dešavaju već u drugoj polovini 20. veka, što je bilo povezano sa „kulturnom i seksualnom revolucijom“ koja se pojavila u SAD i koja je objavila otvoreni rat svim tradicionalnim vrednostima, normama i principima. A to se, sa svoje strane, poklopilo sa novim, sada mnogo jačim talasom okultizma, koji je predstavio pokret „Nju ejdž“, naslednik nekadašnjih ezoteričnih učenja. On pretenduje da bude stvaralac poslednje svetske sintetske religije, koja je pozvana da zameni hrišćanstvo.
Osmislila ga je nastavljačica ideja E. Blavacke Elis Bejli, proročica „Nove ere“ – ere Vodolije ili „novog svetskog poretka“. A objašnjavanjem ciljeva i širenjem njegovih ideja kroz široke slojeve inteligencije se bavila Merilin Ferguson, autorka programske knjige „Zavera Vodolije“ koja proglašava novu paradigmu u kulturi – savremenu religiju čovekobožja. Cilj „Nju ejdža“ je potpuna promena svetskog poretka, preko duhovne perestrojke čoveka, sa ciljem da on postiže stanje „božanske svemoći“ koje će mu omogućiti da upravlja svetom. To učenje je istovremeno dalo i najrazvijenije religiozno obrazloženje homoseksualnosti time, što je predložilo svoj put spasenja čoveka.
„Nju ejdž“, koji sasvim obnavlja učenje kabale o prvom čoveku kao o bogu sličnom duhovnom androginu, sa celovitošću koja se raspada na dve polovine zbog njegove materijalizacije. Tako objašnjen pol predstavlja ograničenost koja se polako gubi, podeljenost koja čoveka vodi ka smrti i truljenju. Da bi se spasao, čovek treba da se vrati u prethodno duhovno stanje celovitosti i da se spoji sa božanstvom. On počinje potragu za tom celovitošću već u sadašnjem životu. Pošto se Adam spojio sa Evom preko braka, on ne može da se sa njom na pravi način spoji u celinu i zato ostaje nepotpuni muškarac, kao što ona ostaje nepotpuna žena. Odnosno: dok muškarac teži muškosti – on ne može da stekne harmoniju, baš kao i žena koja teži ženstvenosti. Zato i božanski poredak braka ostaje omrznut. Kako bi se obnovilo androgino jedinstvo muškarac mora da vrati sebi ženske principe, a žena – muške. Ta „celovitost“, kako uči „Nju ejdž“, formira se izlaženjem van granica pola u kome je osoba rođena, a to se postiže homoseksualnim i lezbijskim vezama.{footnote}http://www.tanatos.ru/_nav=content_id=195.html{/footnote}
To u stvari predstavlja „teologiju obnove“ koju propoveda „nju ejdž“: da bismo se vratili u stanje prvostvorenog harmoničnog androgina neophodno je da se postane muško-žena – preko homoseksualnosti i lezbejstva. Šta više – androginizacija će dovesti do stvaranja jedne nove vrste, slične anđelu, baš one „sedme rase“ Blavatske, koja će se sastojati samo iz duhova. Zato za „proroke“ „nju ejdža“ hermafrodit predstavlja jedino normalno, i njegov simbol je neraskidivo slivanje suprotnosti – ina i jana. A podela na polove ja anomalija i sve što je povezano sa porodicom, što nameće kulturna ograničenja za samoizražavanje ljudi mora da bude ukinuto.
Tako homoseksualnost, prema tumačenju „Nju ejdža“ , nije samo izazov savremenom društvu i njegovom tradicionalnom moralu, to je priprema za proglašavanje i konsolidaciju „religije sodomizma“ koja kao nova, ekumenska religija treće hiljadugodišnjice treba da zameni hrišćanstvo. Smrtni greh „Nju ejdž“ proglašava za najvišu, božansku, obnavljajuću ljubav, iako se na taj način čoveku zauvek zatvara put prema istinskom spasenju. Sudbina sodomita je strašna – odbijanjem pola on odbija i sudbinu koju daje Bog, on sebe osuđuje na drugu smrt. Njegova duša koju je anđeo napustio trpi duhovnu mutaciju i ide samo onako kako je zamislio satana.
Sakrivajući pravi, duhovni smisao svog programa, njuejdževci su iskoristili mogućnosti novih pravaca u sociologiji i psihologiji, koji su u vreme formiranja „nju ejdža“ tek jačali, njihove ideje su predstavili u obliku naučnih koncepcija i teorija koje su potpuno u skladu sa duhom vremena. Među njima je najznačajnija bila koncepcija gendera, koja je razrađena krajem 60. godina od strane američkih psihologa. Koncepciju gendera je prvi formulisao seksolog Džon Mani, specijalista za interseksualnost i transseksualnost. On je bio taj, koji je uveo pojam „gender“ i „uloga gendera“ kako bi označio „socijalni pol“ čoveka koji se shvata kao socijalno određujući identitet, i koji on razlikuje u odnosu na „biološki pol“ koji čoveku daje priroda.
Vrlo brzo su sociolozi i psiholozi počeli da koriste te pojmove. Oni su se brzo raširili po feminističkom pokretu koje je, boreći se protiv vlasti muškarca, svoju analizu pomerio sa kritike „biološkog“ identiteta na „socijalni“. To je feminizmu omogućilo da pol razmatra kao čisto socijalnu pojavu koja ne zavisi od prirode, već od vaspitanja. U rezultatu, u novoj konstrukciji, „gender“ postaje ključna koncepcija. Veliki doprinos za njen razvoj je dao francuski folozof Mišel Fuko, apologet grčke pederastije koju on vidi kao pravu ljubav.
U uslovima „kulturne revolucije“ koja se oslanja na snažni naučno-religiozni fundament, radikalno raspoloženi pervertiti počinju političku borbu za priznavanje homoseksualnosti kao normalnog, alternativnog načina života. Front za oslobođenje gejeva, koji je u tom cilju formiran u SAD, uveo je novi socijalni pojam „lezbejke, gejevi, biseksualci i transgenderi“ (LGBT) kako bi ih izdvojio kao nosioce posebne samosvesti i nove subkulture. 1969. godine se razbuktala takozvana Stounvoldska pobuna koja predstavlja početak ustanka sada već ujedinjene LGBT zajednice. U SAD i u drugim zemljama Zapada formiraju se mnogobrojne organizacije koje, posle izjavljivanja da imaju pravo da budu „posebni“ kao glavno političko sredstvo pritiska koristeći „gej-parade“ prelaze u sveobuhvatnu ofanzivu pod parolom da štite „ljudska prava“. Zastava u duginim bojama, koju je za „gej-parade“ osmislio Gilbert Bejker, američki umetnik-aktivista, pretvorila se u simbol čitavog pokreta. U stvari, on je pomoću duge iskopirao jedan od simbola „Nju-ejdža“,i oslikao most između indivudualne čovečje duše i „sveopšte nad-svesti“, odnosno Lucifera.{footnote}Toulza A. Opt.cit. P.47{/footnote}
Najvažnije što je uspela LGTB-zajednica je to, da je društvo iz osnova promenilo svoj odnos prema homoseksualnosti. U američkoj sociologiji i psihologiji su prestali da je razmatraju kao patologiju ili odstupanje i počeli su da je smatraju kao jedan od oblika „seksualne orijentacije“, uz heteroseksualni i biseksualni. Za diskreditovanje onih koji su kritikovali ili jednostavno nisu prihvatali tu anomalnu pojavu, američki psihijatar Džordž Vajnberg je 1972. godine uveo pojam „homofobija“ koja znači „iracionalni strah“. U stvari – on je ponovio Jeremiju Bentama, za koga je osmišljena moralna pozicija predstavljala „iracionalni religiozni strah“. Najzad, kada je pripremljena baza, 1973. godine pod uticajem čisto političkih faktora, zbog pretnje da će biti organizovani neredi, Američka asocijacija psihijatara (APA) bez obzira na naučni medicinski prilaz, prestala je homoseksualnost da smatra za psihičku bolest,{footnote}http://www.overcoming-x.ru/site/book/export/html/148{/footnote}i o njoj je prestalo da se govori na naučnim konferencijama i simpozijumima. Ta dijagnoza je proglašena za „diskriminirajuću“, a početa je diskriminacija onih koji su želeli da se oslobode tog poroka.
Glavni prodor LGTB-zajednica je napravila već u vreme kada je rasturan Sovjetski Savez, a svet koji je imao dva pola se raspadao, i kada je zapadna koncepcija „ljudskih prava“ potvrđena kao jedini mogući sistem vrednosti. 17. maja 1990, orijentišući se na APA i nalazeći se pod najjačim mogućim političkim pritiskom, Svetska zdravstvena organizacija je isključila homoseksualnost iz Međunarodne klasifikacije bolesti. Taj dan LGTB-zajednica slavi kao Međunarodni dan borbe sa homofobijom.
Na taj način je nastranost legitimizovana i počela je da se razmatra kao varijanta fiziološke i moralne normalnosti, odnosno kao alternativni način života. Vrata su otvorena širom, i patološka pojava je na Zapadu počela da prodire neverovatnom brzinom. LGBT-zajednica je za svoj glavni zadatak postavila „skidanje markera patologije ili devijacije sa homoseksualnosti“ u svim nacionalnim državama, što je i počelo da se dešava 90-ih godina. Paralelno sa tim došlo je do procesa opšteg ukidanja kažnjavanja zbog pederastije, za koje se u ovom trenutku kažnjava još samo u nekoliko zemalja Afrike i Azije. U Rusiji je odgovarajući član krivičnog zakonika ukinut 1993. godine, kada se zemlja pripremala za prijem u Savet Evrope.
Autor: Olga Četverikova
Izvor: http://www.eparhija-prizren.org/?p=2135
