Može li se u Rusiji ponoviti 1917?
Čitav vijek je trebalo da prođe pa da se svijet upozna sa ulogom britanskih obavještajnih struktura i agenata uticija u organizaciji Februarske revolucije u Carskoj Rusiji. Njen rezlutat bilo je zbacivanje cara-mučenika Nikolaja Drugog Romanova, ukidanje monarhije i potpuno rasulo koje je pratio krvavi građanski rat.
Politička elita, plemstvo i najbogatiji slojevi ruskog društva početkom prošlog vijeka bili su koncentrovani britanskim agentima uticaja. Njihova djeca prvo bi progovorila na engleskom, a ruski jezik učili bi tek kada se približe školi.
Takav je bio i svjetski poznati pisac Vladimir Nabokov. Iako je rođen 1899. u Sankt Peterburgu, u školu je krenuo tek sa 9 godina, jer sa 7 godina još nije znao ruski jezik, već francuski i engleski pošto su ga vaspitavale guvernante koje je njegov bogati otac dovukao iz Britanije i Fracuske. Upravo piščev otac, Vladimir stariji, unuk slavnog ministra pravde u epohi careva Aleksandra Drugog i Aleksandra Trećeg, bio je istaknuta figura Februarske revolucije i desna ruka svemoćnog Pavela Miljukova, počasnog doktora Univeziteta Kembridž, potredsjednika i ministra u privremnim vladama koje su od februara do okotobra 1917. tri puta padale.
Miljukov će kasnije u emigraciji svedočiti da je: „Odluka da se uhapsi carska porodica donijeta je pod jakim spoljnim pritiskom.“, precizirajući da je britanski ambasador Džordž Buhenen imao snažan uticaj na Aleksandra Kerenskog, ministra pravde i odbrane u prvoj i premijera u naredne dvije privremene vlade. Nakon što je njegov ambasador naložio da budu uhapšeni, kralj Džordž Peti odbio je da bez obzira na bliske rođačke veze sa ruskim monarhom, odbija da Romanovima odobri politički azil.
Čitavih mjesec dana prije nego što su Njemci vozom iz Švajcarske, preko Švedske i Finske (tada formalno dijela Ruskog Carstva sa visokim stepenom autonomije) vratili Lenjina u Rusiju, rusko carstvo je prestalo da postoji, a carska porodica obrela u zatočeništvu. Ipak, pogrešno je do te mjere pojednostaviti i postaviti hipotezu da su britanski agenti uticaja u plemstvu, bogatim slojevima i političkoj eliti bili sposobni da sami izvedu Februarsku revoluciju, već je njihovim namjerama pogodovao niz okolnosti. Prvo u prestonom Petrogradu (Sankt Peterburg je zvanično na predlog pravoslavne crkve promijenio ime 1914. po izbijanju rata) zaista je postojalo narodno nezadovoljstvo, vojnici u gradskom garnizonu bili su spremni na sve samo da ih ne pošalju na front. Njihov nulti borbeni moral logično je doveo da odmah ustuknu pred ruljom koja je kidisala na carske institucije, koje su oni umali zadatak da brane.
Ne manje značajnu ulogu u revoluciji odigrala je i naivnost patriotskih i monarhističkih krugova, uključujući i vodeće generale – komandante frontova. Oni su naivno vjerovali da će personalna promjena na carskom prestolu smanjiti tenzije u društvu i umiriti narodno nezadovoljstvo. Suočen sa pritiskom generala, car Nikolaj Drugi 2. marta (15. februara po Julijanskom kalendaru), u glavnom štabu u Mogiljevu (današnja Bjelorusija) donosi odluku o abdikaciji u korist mlađeg brata, velikog knjaza Mihaila, koji sledećeg dana ne prihvata krunu što de fakto dovodi do nestanka monarhije.
Pošto početkom 1917. poraz Njemačke, Austrougarske i Turske postaje neminovan, Velika Britanija pokušava da duplira svoj ratni plijen. Pored ruskim, francuskim i srpskim životima izvojevane pobjede protiv neprijatelja Britanci pokušavaju da unište najveću i najmoćniju državu Antante, svog formalnog saveznika – Carsku Rusiju, čak i po cijenu produžetka trajanja Velikog rata za godinu dana. Bez Februarske revolucije u Rusiji Prvi svjetski rat bio bi gotov na jesen 1917. Ruska carska armija umariširala bi u Konstantinopolj i Berlin sa namjerom da tamo ostane trajno. Britanija to pokušava da spriječi, aktivira svoju decenijama građenu agenturnu mrežu u ruskoj predrevolucionarnoj eliti. Za razliku neprijatelja koji je trebao da bude poražen i degradiran saveznička Rusija je trebala da prestane da postoji. Ipak ovom dugo pripremane planove o nestanku Rusije kasnije je osujetio jedan čovjek.
Do dana današnjeg antiruske sile se plaše Staljina i ne mogu mu oprostiti što je suprotno njihovim planovima izgradio imperiju i najmoćniju državu svog vremena. Objektivnu sliku o Staljinovom liku i djelu možete naći u dvotomnoj knjizi ‘Generalisimus’, djelu Vladimira Karpova, Heroja Sovjetskog Saveza. Sam Karpov je bio osuđen u periodu represije, upućen u logor, potom u kažnjenički bataljon, ali mu sve to nije smetalo da u knjizi predstavi konkretne dokumente o djelatnosti Staljina. Nakon objavljivanja knjige 2002. godine, antiruske snage su Vladimira Karpova, uvaženog autora do tad mnogih cijenjenih knjiga, isključile su iz Saveza pisaca Rusije. Te snage je istina itekako zabolela. Staljin je nadmudrio neprijatelje koji su željeli da unište Rusiju kao državu, napravivši od nje suprotno, baš ono što neprijatelji nisu željeli – veliku imperiju, koja će pobijediti u Drugom svetskom ratu.» – prije 5-6 godina ispričao je mi je general Aleksandar Solujanov, legendarni Heroj SSSR-a, opjevan u poznatoj pjesmi Batjana Kombat.
Situacija u današnjoj Rusiji ima određene sličnosti sa periodom od prije 109. godina kada je izbio Prvi svjetski rat. Prvo Rusija kao i 1914. godine kada je u rat ušla da bi branila Srbiju, nije bila neposredno ugrožena. Drugo ratne operacije ne teku po planu od samog početka. Ruska armija se suočava sa bolnim gubicima i na momente stanje na frontu podsjeća na period 1914-16. Takođe, oligahrija i dio liberalne političke elite koja i dalje drži pozicije u sistemu sanja da se rat što prije završi, a oni nastave da kao i ranije pljačkaju resurse Rusije, a zarađene milijarde krčme po Londonu, Azurnoj obali, Floridi i td… Razumnog odgovora zašto se malo što preduzima da se njihov uticaj iskorijeni za sada nema.
Sa druge strane, situacija u Rusiji danas ima i značajne razlike u odnosu na period 1914.-17. Predsjednik Vladimir Putin za razliku od cara-mučenika Nikolaja Drugog zaokupljenog «carstvom nebeskim», mnogo više računa vodi o «carstvu zemaljskom» i egzistencijalnim potrebama građana Ruske Federacije. Blizu 16 mjeseci rata i žestokih sankcija, koje su podrazumijevale odlazak gotovo svih zapadnih kompanija iz Rusije, nisu dovele do značajnijeg povećanja nezaposlenosti, inflacije, ili devalvacije nacionalne valute koja i dalje drži povoljniji kurs prema evru i dolaru nego prije 24. februara 2022. Informacije o povećanju socijalne napetosti i nezadovoljstvu narodnih masa postoje samo u izvještajima zapadnih medija, odnosno u pubilikaciajama CIPSO – centara informativno-psiholoških operacija, termin koji je u Rusiji postao popularan u poslednje vrijeme.
Sa druge strane politički protivnici režima u Kremlju daleko su od popularnosti i harizme onih koji su prije 100 godina podizali revoluciju. Liberalna opozicija glasna je jedino u emigraciji. Njen lider Aleksej Navaljni predstavlja bezlična politička figura, koja ne uliva na prvi pogled nikakvo povjerenje. Nalazi se u zatvoru zbog kršenja uslovne kazne za korupciju i tamo će po svoj prilici ostati do kraja ovog ljeta. Izlaskom na slobodu Navaljni će teško da bilo šta promijeniti. Holivudski Oskar za dokumentarni o njemu i navodno trovanje prije 3 godine i liječenje u berlinskoj klinici Šarite teško da će od njega stvoriti novog Kerenskog, ili Lenjina.
U podrivanju Ruske Federacije Zapad čini možda i najveću grešku promovišući neonaciste i ludake iz militantne grupacije «Legiona sloboda Rusije», koja se od početka rata bori na strani Oružanih snaga Ukrajine. Tokom ovog proljeća, zajedno sa specijalcima iz ukrajinske vojne obavještajne službe GUR i poljskim plaćenicima, «legionari» sa NATO oružjem izvodili diverzije i napade na pogranična naseljena mjesta u Belgorodskoj i Brijanskoj oblasti. Njihov lider Denis Nikitin – Kapustin, djeluje još bizarnije nego general Andrej Vlasov i saradnici, koji su tokom Drugog svjetskog rata služili nacistima. Pretpostavke da će neonacisti i ludaci izazvati paniku i širom Rusije pokrenuti antirežimske protete pokazale su se jednako promašene kao procjene ruskih službi u februaru 2022. da će ih na istoku Ukrajine dočekati sa cvijećem.
Za interese Zapada jednako je štetna i retorika da Rusija mora biti pobijeđena i kažnjena, koja ide dotle da se «treba pripremiti za raspad Ruske Federacije» kako tvrdi bivši komandant NATO snaga u Evropi američki general Ben Hodžis. Stanje na frontu za Rusiju nije ružičasto, od pobjede u ratu su daleko, dalje nego prije godinu dana. Međutim, ponavljanje scenarija iz 1917. predstavlja u datim okolnostima naučnu fantastiku.
Autor: Igor Damjanović
Izvor: IN4S
