KOLIKO IMA MASONA U GRČKOJ CRKVI?
Poražavajuće je da mnogi arhijereji Grčke pravoslavne crkve, koji priznaju pravoslavnost Konstantinopolja – tesno sarađuju sa Vatikanom.
PIŠE: Vladimir Osipov
U subotu, 12. oktobra 2019, arhijerejski sabor Grčke pomesne pravoslavne crkve razmatrao je pitanje zloglasne „autokefalnosti“ Pravoslavne crkve Ukrajine (PCU) Epifanija Dumenka, koju je proglasio Konstantinopoljski patrijarh Vartolomej.
PCU je pseudo-crkva sastavljena od raskolnika iz tzv. „Kijevske patrijaršije“ Filareta Denisenka i Ukrajinske autokefalne crkve sa Petljurinim korenima (Simon Vasiljevič Petljura, šef Direktorija Ukrajinske narodne republike 1919—1920 godine – prim. prev). Zakonita Ukrajinska pravoslavna crkva Moskovskog patrijarhata, koju vodi mitropolit Onufrije, nije samo kanonska, već je i glavna, zakonita Crkva, koja okuplja većinu pravoslavnih hrišćana u Ukrajini. Ciljevi stvaranja PCU-a su čisto politički. Potrebna je ukrajinskim nacistima koji su došli na vlast posle državnog udara u februaru 2014. godine, dok se kao njihov pokrovitelj pojavljuju SAD i NATO jastrebovi. Ako istražujete dublje ovu lažnu crkvu potrebnu Svetskoj Vladi i svetskoj finansijskoj plutokratiji, videćete da je to potrebno samo za borbu protiv Rusije. U tom smislu, i da spreči povratak Ukrajine u Rusku imperiju, koja pravno nastavlja da postoji, uprkos Februarskoj katastrofi.
ZA I PROTIV RUSIJE
U Grčkoj pravoslavnoj crkvi pojavila su se dva pravca: za Rusiju i protiv Rusije. Za kanonsko pravoslavlje i za ekumensko, prorimokatoličko „evropravoslavlje“. Ekumenisti su, izgleda spretniji i posebno drskiji, širili verziju da je navodno Grčka crkva u licu njenog Arhijerejskog sabora priznala revolucionarnu globalističku „autokefaliju“ PCU. Međutim, dva mitropolita, dva Serafima, Serafim Kifirski i Antikifirski i Serafim iz Pireja, odlučno su odbacili ovu laž, rekavši da je Grčka crkva samo priznala pravo carigradskog patrijarha na donošenje daljnjih odluka o ukrajinskoj, kao i da je prenela atinskom arhiepiskopu i cele Grčke Jeronimu pravo da donese odluku o tome. No, zvanično priznanje „nove crkve“ Ukrajine biće MOMENAT POMINJANJA „NASTOJATELJA“ PCU-a Epifanija Dumenka. Za sada pominjanja na službi još uvek nema. Moguće je da su se amerikanofili prerano obradovali.
Sedam mitropolita na Arhijerejskom saboru je predložilo da se odloži donošenje tako važne odluke, strahujući od raskola u Grčkoj crkvi. Ovo je važno napomenuti, jer mi još uvek nismo priznali starokalendarsku crkvu u Grčkoj, zbog jedinstva pravoslavnog sveta i, naravno, iz poštovanja prema Grčkoj pravoslavnoj crkvi, koja je, nažalost, 1924. godine, pod pritiskom masonskog Fanara, zagovarala novi kalendar. U diskusiji su učestvovala 33 episkopa. Bilo je 69 mitropolita (od 81). Kifirski mitropolit Serafim iste te nesrećne subote izjavljuje da patrijarh ima pravo da daje autokefalnost samo onim eparhijama koje potpadaju pod njegovu nadležnost. Činjenica da je Ukrajina 300 godina kanonska teritorija Ruske pravoslavne crkve (ovo je duže nego što postoje SAD koje su i napale pravoslavlje), a što je zapisano u svim dokumentima i svim diptisima Grčke crkve. Rekao je, takođe, da je bilo i mitropolita koji su protiv „autokefalnosti“ PCU, ali da nisu bili na Saboru. Vladika Serafim je zbog toga predlažio da se sazove svepravoslavni sabor radi smirivanja situacije u Ukrajini.
VASELJENSKA PATRIJARŠIJA JE POD UTICAJEM MASONA
Poražavajuće je, dakle, da mnogi episkopi priznaju pravoslavnost Konstantinopolja. Zaboravili su, da podsetimo, da je u XX veku ova, u prošlosti dostojna crkva i koju su svi poštovali, potpala pod uticaj masona – ljutih Hristovih neprijatelja. Masonske lože su od samog početka imale za cilj, pored ukidanja monarhije i nacionalne samosvesti u narodu, iskorenjivanje hrišćanstva, naročito pravoslavnog. Direktni štićenik britanskih masona, konstantinopoljski patrijarh, Meletije Metaksakis (1921-1923) posvuda je postavljao svoje hristofobične kadrove, tako da su svi naredni nastojatelji Fanara bili birani od masona i templara, tj. prerušenih protivnika Svetog Pravoslavlja. Skoro svi su bili ekumenisti i počeli su sa ukidanjem Julijanskog kalendara, koji je utvrđen vaseljenskim saborima, zamenjujući ga grigorijanskim, rimokatoličkim.
U Rusiji je Fanar je finansirao i štitio tzv, obnovljenike, koji su sarađivali sa boljševičkim bogoborcima. Iz nekog razloga, ove sramotne činjenice mnogi ne žele da pamte. Svjatejšeg patrijarha Tihona konstantinopoljski nastojatelji tretirali su kao „neprijatelja radnog naroda“ i „kontrarevolucionara“. Tokom 20-ih godina prošlog veka Konstantinopolj je očigledno i naočigled svih uništavao kanonsku Crkvu u Rusiji. Pod snažnim pritiskom turskih vlasti i grčke Vlade, 18. oktobra 1948. patrijarh Maksim Peti, koji nije bio po volji ekumenistima i masonima, penzionisao se i otišao u Švajcarsku. Izabran je novi patrijarh Atinagora, 26. januara 1949. godine, koji je privatnim avionom američkog predsednika H. Trumana, naredbodavca bacanja nuklearne bombe na Hirošimu i Nagasaki, doveden u Istanbul. Atinagora nije ni imao turski pasoš, što je bio neophodniuslov da za njegov izbor. Međutim, kada je došao lično mu ga je istanbulski gradonačelnik uručio.
Na inicijativu patrijarha Atinagore, u januaru 1964. godine u Jerusalimu bio je održan prvi „istorijski“, između jeretika, bratski susret poglavara pravoslavne i Rimokatoličke crkve, patrijarha Atinagore i pape Pavla VI. Prvi sastanak nakon 1439. godine ili nesrećne Florentinske unije (naš patrijarh je tada osudio ovaj susret). Atinagora je postao odani vazal Vatikana. Blagoslovila ga je Velika loža Grčke, čiji je bio revnosni član. Zatim ga je i CIA podržala i blagoslovila. To su potvrdili nedavno deklasifikovani dokumenti iz arhiva „Društva plašta i noža“.
Od 1991. godine Konstantinopoljsku crkvu (koja u Turskoj ima 2.000 parohijana) vodi Dimitrios Arhodonis, monaško ime Vartolomej, rođen 1940. godine, sadašnji slon u prodavnici porculana. Od 1963. do 1969. godine studirao je na Papskom orijentalnom institutu Gregorijanskog univerziteta u Rimu (osnovao ga je 1551. godine šef jezuitskog reda Ignacije Lojola). Zatim je usvajao antipravoslavne jeresi na Ekumenskom institutu Bose, u privatnoj verskoj obrazovnoj ustanovi subverzivne orijentacije. Ovaj institut osnovan je na inicijativu generalnog sekretara Svetskog saveta crkava (odakle mi Rusi ne želimo da izađemo, mada je Hruščov odavno u grobu) Viljema Viser-Hufta u oktobru 1946. na imanju Bose, koje je bilo kupljeno sredstvima Džona Rokefelera mlađeg. To jest, od same svetske vlade. Potom je Vartolomej pohađao u Minhenu rimokatoličku i evangelističku teologiju na tamošnjem Univerzitetu.
Pravoslavni pisac V. P. Filimonov rezimira: „Iz ovoga je jasno da je Dimitrios Arhodonis od samog početka već bio spreman za ozbiljan rad na uništavanju pravoslavlja kroz uvođenje u rukovodeće organe Crkve. Zadatak nije bio težak, jer su do njega Istanbulsku patrijaršiju već odavno držali ekumenisti i masoni.“
UNIŠTITI KANONE DA BI SE UNIŠTILO PRAVOSLAVLJE
Jedan od najboljih bogoslova Grčke pravoslavne crkve, protoprezviter Teodor Zisis, piše: „Sveti kanoni kategorički zabranjuju zajedničke molitve (sa jereticima i nevernicima). Ipak, Vartolomej, tada još mladi arhimandrit koji je živeo u okruženju patrijarha Atinagore i svog duhovnog oca mitropolita Melitona (aktivnim učesnikom ekumenskog pokreta), govorio je sasvim otvoreno, da nije dobro da se mi, živeći u XX veku, ne možemo moliti sa rimokatolicima i protestantima, te da je neophodno promeniti kanone“. Pored toga, postoji i njegova pisana izjava da su sveti kanoni „zidovi sramote“ koje moramo srušiti. „Neophodno je uništiti kanone da bi se uništilo pravoslavlje.“
Glavna ličnost Vartolomejeve i Porošenkove pravoslavne crkve (Ukrajinske pravoslavne crkve), naravno, nije bio Epifanij Dumenko, već raščinjeni Filaret, nekadašnji sovjetski rodoljub i drugi čovek u Ruskoj pravoslavnoj crkvi, hulitelj ukrajinskog jezika i „kanalizacione“ Ukrajinske pravoslavne crkve, koji menja ćud i poglede, te je raščinjen od Arhijerejskog sabora Ruske pravoslavne crkve,11. juna 1992. godine. Zbog nastavljanja sprovođenja raskolničke delatnosti, odlukom Arhijerejskog sabora Ruske pravoslavne crkve, PREDAN je ANATEMI. Sa svim tadašnjim odlukama Vartolomej se saglasio (pismo patrijarhu Aleksiju II, od 7. aprila 1997.). Međutim, posle 20 godina, nastojatelj „vaseljenske“ crkve promenio je svoje mišljenje. On je odstranio sve što je bilo protiv Filareta Denisenka. Ženidba i troje dece, (a monah!) donekle je zbunilo Vartolomeja. Međutim, druga bezakonja Filareta (klevete, okrutni i arogantni odnos prema podređenom sveštenstvu, diktati i ucene, javno bogohuljenje i klevete na Arhijerejski sabor, podsticanje raskola u Crkvi …) nisu uznemirili Vartolomeja i on mu je postao glavna podrška.
VARTOLOMEJEVE JERESI
One arhijereje Grčke pravoslavne crkve koji su oklevali oko priznanja bezblagodatne Pravoslavne crkve Ukrajine treba podsetiti na Vartolomejeve jeresi. To je jeres „istočnog papizma“, kada se smatra da postoji vlast nad drugim crkvama jedne od lokalnih crkava. Tu je i javno priznavanje mogućnosti DRUGOG BRAKA SVEŠTENSTVA, što je poricanje bogonadahnutosti svete tradicije – bogohuljenja nad Bogom, koji nas uči Svom Otkrovenju i kroz Pismo i kroz Tradiciju. Tu je i „evharistijska ekleziologija“ koju promovišu istaknute ličnosti Fanara i koja „RASTAČE“ tradicionalno svetootačko učenje o granicama Crkve, utvrđuje lažnu predstavu o mogućnosti evharistijskog jedinstva bez obaveznog jedinstva u dogmama i kanonima Crkve. Rezultat toga je i skrnavljenje i Sveta tajne evharistije. „Kritski sabor“, čiji je inspirator i vođa bio Vartolomej, morao bi da bude osuđen zbogu jeretičnosti njegove koncepcije, tj. lažnog učenja o „jedinstvu“ ljudskog roda u Novom Adamu – Isusu Hristu. Ova teorija negira potrebu za Hristovom žrtvom da bi se spasilo čovečanstvo. Kritski sabor je takođe bio sklon progresizmu i kvazipacifizmu – učenjima koja su protivurečna tradicionalnim hrišćanskim pogledima na život društva i države tokom istorije. Uvođenje nekanonskog (gregorijanskog ili novojulijanskog) kalendara, što je pobuna protiv Stvoritelja, a sa ciljem razbijanja niti vremena koju je stvorio Bog. U rasuđivanjima Vartolomeja prisutan je „soteriološki agnosticizam“, UČENJE O TOME DA MI NE ZNAMO DA LI ĆE SE SPASITI LJUDI KOJI TOKOM ZEMALJSKOG ŽIVOTA NE VERUJU U HRISTA.
Ova gledišta, i sama privrženost Carigradskog patrijarha masonskoj tradiciji, koja potiče od Meletija Metaksakisa i Atinagore, njegova saradnja sa glavnim jeretikom planete papom Rimskim, ne dopušta pravoslavnima da Vartolomeja smatraju pravoslavnim hrišćaninom. On je otpadnik iz Svetog pravoslavlja, otpadnik od Hrista. Kako, potom, možemo da poštujemo njegove nezakonite odluke o autokefalnosti određene Crkve? Nadamo se da će u Grčkoj pravoslavnoj crkvi zadržati privrženost jedinstvu pravoslavnog sveta, kanonskoj čistoći Svetog Pravoslavlja, Jedine, Svete, Saborne i Apostolske Crkve, i pobediti jedinstvo pravoslavnog sveta. Amin.
S ruskog preveo Zoran Milošević
IZVOR: https://ruskline.ru/news_rl/2019/10/19/skolko_masonov_v_elladskoi_cerkvi
