Ilija Petrović: Genocid – konstanta hrvatskog odnosa prema Srbima

„I tako smo mi, Vatikan i bečki dvor, 1836. godine,
počeli da stvaramo hrvatski narod„. Lajoš Taloci (1857-1916)

„Hrvatska enciklopedija“ kazuje da je hrvatska banovina iz avgusta 1939. godine „imala veliko značenje, jer je njome obnovlje­na hrvatska državnost, izgubljena 1918., konsolidiran je na­ci­onalni prostor, a… po prvi put još od srednjeg vijeka, većina hrvatskog naroda se našla u jednoj teritorijalnoj jedinici“.

Zaista je teško i zamisliti da se u tako malo reči može sabiti toliko laži jer „hrvatska državnost“ nije ni postojala da bi bila „izgubljena 1918“ – ono što se zvalo Hrvatskom nala­zi­lo se, vekovima, da li u sastavu ugarske kraljevine, da li aust­rij­skog ili austrougarskog carstva, a navodni prvi hrvatski kralj Tomi­slav bio je srbski knez -, niti je u toj navodnoj „teritorijalnoj jedinici“ postojalo nešto što bi se moglo nazvati „većina hr­vatskog naroda“.

Takvo se „znanje“ zasniva, između ostalog, i na „otkriću“ iz 2005. da se Hrvatska prostire sve do Urala i da je „pramajka Hr­va­ta“ bila „božica Harahvati (Savasrati), zaštitnica učenja, znanosti i umjetnosti“, poduprtom „Odjecima uspostave Banovi­ne Hrvatske u hrvatsko-bunjevačkoj javnosti“ izvesnog Krešimira Bušića iz iste godine da je pri njenom stvaranju „primijenjeno povijesno načelo (područja Kraljevine Hrvatske, Dalmacije i Sla­vonije) te etničko načelo – oduzeti su većinski srpski istočni Srijem, kotar Dvor na Uni te Boka kotorska, a dodani većinski hrvatski kotarevi iz BiH“, s tim što u nju „nije uključila Za­padnu Bosnu (Tursku Hrvatsku), te Baranju i Sjevernu Bačku“ gde su, navodno, u „šest kotara… imali apsolutnu većinu (Darda, Ba­tina, Subotica, Sombor, Apatin i Odžaci), za koje se uvrije­žio naziv Bačka Hrvatska“.

„Znanstvene“ laži u vidu Boke Kotorske, „Turske Hrvat­ske“, Baranje i „Sjeverne“ Bačke, „izbušio“ je znameniti hrvat­ski istoričar Ferdo Šišić (1869-1940) skoro ceo vek pre no su domišljene, podatkom da 1606. godine istočna hrvatska granica ide linijom Pitomača-Grđevac-Steničwak-Sluw-Donji Kosinj­ -uz Vele­bit do blizu Novigrada – bezmalo nalik onoj Karlo­bag -Karlovac-Virovitica, te da njegov „Pregled povijesti hrvats­koga naroda“, ka­pitalno delo hrvatske istori­ografije, Baranju pominje jednom jedinom napomenom da je tokom 15. veka Baranjska županija sa sedi­štem u Pečuju dopi­rala preko Drave, do Papu­ka.

Besmislicu o „šest kotara apsolutne većine uvriježene Bačke Hrvatske“ opovrgli su 1918. godine zvanični podaci rimoka­to­ličkih župnih ureda po Banatu, Bačkoj i Baranji (prikup­lje­ni zarad saziva Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i osta­lih Slovena iz tih triju oblasti) da je tamo, tada, živelo nešto više od hiljade (1.000), a manje od dve hiljade (2.000) Hrvata.

Što se tiče „Turske Hrvatske“, iz pisma „nekoliko Herce­govačkih Muhamedanaca za sve ostale“, objavljenog sredinom fe­b­ruara 1887. godine u zadarskom „Srpskom listu“, vidi se da je fratarski „Narodni List“ počeo da piše „o muhamedancima, kao tobožnjim Hrvatima“, da će oni „sve biti prije, samo Hrvati ni­kad ni dovi­jeka“, da se „hrvatskog imena… do okupacije (1878 – IP) ovđe nikad čulo nije… dočim smo za srpsko ime od uvijek zna­li… Na pošljetku znamo mi svoje poreklo koje većinom kao i va­še potiče od pravoslavnih praoca, a znamo i to, da je naš jezik čisto srpski… Odavno smo se nakanjivali, da vam jednu za uvijek re­čemo, no oklijevali smo sve dotle, dok i vaši bezobrazluci ni­jesu granicu prekoračili“, te da „vam prosto velimo: da vi to lažete a za lažce sve ćemo vas… dr­ža­ti“. Utoliko pre što je bi­skupija mostarska osnovana 1625. godine „bez vernika, bez crka­va, bez svećenstva“. (Isti „kalup“ primenjen je kasnije po Bosni gde je naj­veći broj katoličkih crkava izgrađen posle Prvoga svet­skog rata. Kada se Davoru Perinoviću, porimljenom izdanku tre­binjske svešteničke porodice, omaklo da pre tridesetak godina taj podatak saopšti u svojstvu visokog funkcio­nera HDZ-a za Bosnu, morao se spasavati bekstvom u Nemačku).

Neka što se u Hercegovini nije čulo za Hrvate, ona i nije u hrvatskom vidokrugu, ali ni Hr­vati iz okoline Zagreba „ni za se nisu znali da pripadaju izvesnoj hrvatskoj na­rodnosti“, tako da je jedan hrvatski „plemenitaš“ govorio da bi „radije svoga konja smatrao pripadnikom hrvatske nacije, nego svog seljaka“. Kad je već tako, ne treba se čuditi zapisu Julija Benešića (1883-1957), književnika i lingviste, iz 1911. da se „još stide srijemski mom­ci da glasno za sebe reknu, da su Hrvati“, niti svedočenju lingvi­ste Stjepana Ivšića (1884-1962) da mu je, dok je na dve-tri godine pre Velikog rata istraživao posavske govore, jedan stari in­for­mator iz okoline Đakova, na pitanje „šta je“, odnosno koje je nacije, rekao: „Kažu, da se zovemo Rvati“.

Svedočanstvo o tome „da je ime Hrvata po Bosni i Hercego­vini seoskom svi­jetu posve nepoznato“ ostavio je sa svojih puto­vanja i Antun Radić (1868–1919), književnik i političar, kao i nešto ranije fra Ivo Frano Jukić (1818–1857), književnik, za­pi­som da Krajišnici „od Hrvatah ne znaju nit imena“.

Dobro, Dubrovnik je Hrvatima kilometarski nešto bliži od Boke, ali je u njemu i njegovih 14 „odlomaka“, 31. decembra 1890. godine popisano 11.177 žitelja, od kojih 10.327 rimokatolika, 546 pravoslavnih, 1 unijat, 225 evan­ge­li­sta i 79 Jevreja. Od njih 9.713 „govori u kući“ srpski, 716 talijanski, 19 slovenski, 2 ru­ski, 52 češki, 6 poljski, 285 nemački i 384 mađarski. Što znači: kao ni po Istri i Kvarneru pedesetak godina ranije, ni u Du­brov­niku tada nije bilo ni jednog jedinog Hrvata, a Jeremija Mit­ro­vić (1910-2011), istoričar i bibliotekar, piše da „do nazad ma­lo godina amo ne bijaše nastanjenih ni cigli jedan Hrvat“, a 1896. godine „ima ih samo četiri“.

Kada je zagrebački „Vijenac“ 1890. godine pozvao „mostarske Hrvate“ na „narodno slav­lje u Makarsku“, jedan savremenik zapi­saće da u Mostaru niko ne zna za Hrvate i zapitaće se otkud Hr­vati tamo, „kad je Mostar glavni grad ‘Vojvodine sv. Save’, u kome su vazda živje­li čisti Srbi od tri vjere“. I ne samo u Mostaru, već i drugde jer je i političar i istoričar Franjo Rački (1828–1894), prema pisanju Pedra Rameta (London, 1949), profesora poli­tičkih nauka u Norveškoj, „smjelo izjavio da nema osnova za nacio­nalno izdvajanje Hrvata od Srba, jer oni ustvari i jesu Srbi. Po njegovom mišljenju samo ih rimski katolicizam i želje Vatika­na spre­čavaju da se izjasne kao Srbi“.

Sve što je dovde izloženo, ozvaničio je Hajnrih Benhaus, glavni kartograf Austrijskog carstva, objavljujući 1846. godine etnografsku kartu Austrijskog carstva sa podacima da je na pro­storu današnje Hrvatske živelo dva miliona šeststo četrdeset tri hiljade (2,643.000) Srba i osamsto trideset šest hiljada (836.000) Hrvata.

Godinu dana kasnije, Benhaus je objavio etnografsku kartu bal­kanskog dela Osmanskog carstva, koja svedoči da je na prostoru današnje Srbije, Crne Gore i Bosne i Hercegovine živelo 99% Srba, dok su onaj preostali jedan procenat činili „pripadnici ostalih narodnosti, nacionalnih manjina i etničkih grupa“, bez ijednog Hrvata jer su oni, kako su pokazali izloženi primeri, na tome prostranstvu bili „nepoznata vrsta“.

Sve što se u narednom veku dešavalo sa Srbima zatečenim u rimokatoličkom okruženju, utemeljeno je na genocidnoj odluci svehrvatskog rimokatoličkog kongresa koji je septembra 1900. godine propisao kao obavezu da do kraja 20. veka sve što je u Hr­vatskoj mora biti hrvatsko, a sve što je hrvatsko mora biti rim­o­katoličko.

Podrazumeva se da je takva odluka mogla biti donesena samo po nalogu i pod zaštitom Svete Stolice poznatije kao Vatikan. Direktna potvrda za to dobijena je krajem juna 1914. godine, kad je austrijski ambasador u Vatikanu izvestio bečkoga cara da „pa­pa i kurija vide u Srbiji rak koji će malo po malo prodreti do srži Monarhije i… kao što je direktna potreba za Austro-Ugarsku, zbog njenog opstanka, da ukloni iz svog sklopa, ako treba i silom, ovo razorno zlo, isto tako je potrebno za ka­toličku crkvu da (u borbi protiv pravoslavlja) odobri sve što može učiniti da po­služi tome cilju“.

Austrija je tridesetak dana kasnije ušla u genocidni rat protiv Srbije, a Hrvati su joj u tome pružili pun doprinos, na­ro­čito u Mačvi – u „ratu“ protiv nezaštićenog civilnog sta­nov­ištva. Rat je trajao koliko je trajao, Austrougarska nije uspe­la da ga preživi (toga se papa pribojavao), a Hrvati su se samopro­gla­sili za njenog naslednika; i danas smatraju da njima pripada „po­vijesno“ pravo na teritorije koje su se duže ili kraće vreme na­la­zile pod austrijskom ili ugarskom okupacijom.

Da bi svoj naum ostvarili, makar i sa zakašnjenjem od dvade­setak godina, Hrvati su aprila 1941. godine, pošto su „otkrili“ da su iranskog porekla – nikako slovenskog -, okrenuli leđa Kraljevini Jugoslaviji, zemlji koja ih je kao stranu poraženu u Ve­likom ratu „proizvela“ u pobednicu, stali uz nacističku Nemačku i Hitlerov nalog da „najmanje što možemo učiniti je to da sprečimo dalji pri­liv slovenske krvi… Mora se razviti posebna tehnika istrebljenja. Šta znači istre­b­ljenje? Da li se pod tim mi­sli na uništenje čitavih naroda? Naravno, tako će po prili­ci stvar ispasti… To će biti plansko uništavanje naroda. Jedna od najvažnijih zadaća nemačke politike u budućnosti biće ta da svim sredstvima spre­či dalji porast slovenskih naroda“.

Hrvatski učinak u tome Hitlerovom poduhvatu nije brojča­no prepoznat jer je vlast pokojnoga Tita uspela da genocid usta­ške Nezavisne Države Hrvatske nad srbskim narodom pretvori u „pobedu“ nad fašizmom. Samo se oko ustaškog logora u Jase­nov­cu „vrti“ cifra od oko 700.000 pobijenih Srba, iako beograd­ska Duga od 22. 2. – 7. 3. 1986, na 6. strani citira Potvrdu komande mjesta Novska od 5. juna 1945. godine, kojom „Potvrđujemo primi­tak dokumenata koji su bili zakopani u logoru Jasenovac koji je pronašao drug Isidor Levi i predao ovoj Komandi, a koja doku­menta sadrže spisak pobijenih lica u logoru Jasenovac“, sa vi­še od milion imena.

Jadovno i druge jame po Velebitu, Prebilovci i bezdanice po Hercegovini, logor na Pagu, Glina, Sremska Mitrovica, Mi­lo­ševići, Stari Brod na Drini, bezbrojna druga stratišta po krajevima na dohvatu ustaške „uljudbe“… dokaz su neprekidnosti hrvatskog genocidnog odnosa prema Srbima i srbskom pravo­slavljqu. Da se zaista radilo o genocidu neviđenih razmera, kazuje i jedan posleratni podatak Srbske pravoslavne crkve da je srbski gubitak tokom Drugog svetskog rata bio oko 2,400.000 duša, bez navođenja kolik je i čiji bio „učinak“; u celoj ondašnjoj Jugosla­viji, Nemci za „svoje“ priznaju „svega“ oko 300.000, ne samo Srba.

U skladu sa parolom koju je JahačSaČelaKolone isturio na desetak dana po ulasku u oslobođeni Beograd da se „njegovi“ u Sr­biji moraju „ponašati kao okupatori“, genocid nad Srbima nastav­ljen je kroz odluku o „unapređenju“ svih rimokatolika u Hrvate i kroz razbijanje srbske nacije i stvaranje veštačkih nacija: ma­će­donske, crnogorske i muslimanske.

Kako se od dana Jahačeve smrti već nazirala 2000. godina, ona koju su Vatikan i Hrvatska videli kao krajnju za uništenje svega što u Hrvatskoj nije hrvatsko i rimokatoličko, rat za opstanak srbskoga nacionalnog i duhovnog bića (1990-1995) na području bro­zovske Hrvatske okončan je izgonom oko 800.000 hiljada Srba; broj porimljenih Srba, uglavnom onih koji su obeležavani kao „urbani“, zauvek će ostati nepoznat.

Kako se Hrvati uporno smatraju naslednicima nekadašnjeg austrougarskog carstva (to mu „priznaje“ i Vatikan), papa Jovan Pavle Drugi (Karol Vojtila, 1920-2005), posredovanjem kardina­la Anđe­la Rafaela Soda­na (1927), avgusta 1992. godine pozvao je vojne snage Za­pad­noevropske unije i Severnoatlantskog pakta poznatijega kao NATO da povedu krstaški rat protiv Srba iz Bosne; ti­me je dao blagoslov za sve što su hrvat­ski rimo­kato­lici i bosanski muslimani činili do tada protiv Srba.

Neka za sam kraj bude rečeno da je hrvatsku antisrbsku ide­o­logiju, onu na koju se docnije nakalemilo ustaštvo, osmislio An­te Starčević (1823-1896), političar i publicist, danas u Hrvat­skoj poznat kao „Otac domovine“. Baš zbog njegove „ideologije“, biskup Josip Juraj Štrosmajer (1815-1905) za koga se ne može re­ći da je „navijao“ za Srbe, pisao je svome nešto mlađem savre­me­niku Franji Račkom da Ante Starčević „nije čovjek pri sebi; lu­do piše; ni prave učenosti, ni prave duhovitosti, nego tašta i prazna glava“, te da je „čudo, kako čovjeka toli bolesna i blesava mogu neki ljudi slijediti“.

Mada, za nadmoć ludosti, gluposti i budalaština kojekak­vih hrvatskih „političara“ i „historičara“, njihovih „znanstve­nih“ patrona iz hrvatske akademije i, naročito, najrazličnijih podstrekača i zaštitnika s antipravoslavnog fašikratskog Za­pada, ne samo iz Vatikana, u Srbiji su najzaslužniji oni koje bije glas da su intelektualni vrh.

Nažalost, samo se možemo zapitati dokle tako.

Autor: Ilija Petrović, istoričar

Hvala na poverenju! Molimo vas podelite, širite istinu!