Ilija Petrović: Genocid – konstanta hrvatskog odnosa prema Srbima
„I tako smo mi, Vatikan i bečki dvor, 1836. godine,
počeli da stvaramo hrvatski narod„. Lajoš Taloci (1857-1916)
„Hrvatska enciklopedija“ kazuje da je hrvatska banovina iz avgusta 1939. godine „imala veliko značenje, jer je njome obnovljena hrvatska državnost, izgubljena 1918., konsolidiran je nacionalni prostor, a… po prvi put još od srednjeg vijeka, većina hrvatskog naroda se našla u jednoj teritorijalnoj jedinici“.
Zaista je teško i zamisliti da se u tako malo reči može sabiti toliko laži jer „hrvatska državnost“ nije ni postojala da bi bila „izgubljena 1918“ – ono što se zvalo Hrvatskom nalazilo se, vekovima, da li u sastavu ugarske kraljevine, da li austrijskog ili austrougarskog carstva, a navodni prvi hrvatski kralj Tomislav bio je srbski knez -, niti je u toj navodnoj „teritorijalnoj jedinici“ postojalo nešto što bi se moglo nazvati „većina hrvatskog naroda“.
Takvo se „znanje“ zasniva, između ostalog, i na „otkriću“ iz 2005. da se Hrvatska prostire sve do Urala i da je „pramajka Hrvata“ bila „božica Harahvati (Savasrati), zaštitnica učenja, znanosti i umjetnosti“, poduprtom „Odjecima uspostave Banovine Hrvatske u hrvatsko-bunjevačkoj javnosti“ izvesnog Krešimira Bušića iz iste godine da je pri njenom stvaranju „primijenjeno povijesno načelo (područja Kraljevine Hrvatske, Dalmacije i Slavonije) te etničko načelo – oduzeti su većinski srpski istočni Srijem, kotar Dvor na Uni te Boka kotorska, a dodani većinski hrvatski kotarevi iz BiH“, s tim što u nju „nije uključila Zapadnu Bosnu (Tursku Hrvatsku), te Baranju i Sjevernu Bačku“ gde su, navodno, u „šest kotara… imali apsolutnu većinu (Darda, Batina, Subotica, Sombor, Apatin i Odžaci), za koje se uvriježio naziv Bačka Hrvatska“.
„Znanstvene“ laži u vidu Boke Kotorske, „Turske Hrvatske“, Baranje i „Sjeverne“ Bačke, „izbušio“ je znameniti hrvatski istoričar Ferdo Šišić (1869-1940) skoro ceo vek pre no su domišljene, podatkom da 1606. godine istočna hrvatska granica ide linijom Pitomača-Grđevac-Steničwak-Sluw-Donji Kosinj -uz Velebit do blizu Novigrada – bezmalo nalik onoj Karlobag -Karlovac-Virovitica, te da njegov „Pregled povijesti hrvatskoga naroda“, kapitalno delo hrvatske istoriografije, Baranju pominje jednom jedinom napomenom da je tokom 15. veka Baranjska županija sa sedištem u Pečuju dopirala preko Drave, do Papuka.
Besmislicu o „šest kotara apsolutne većine uvriježene Bačke Hrvatske“ opovrgli su 1918. godine zvanični podaci rimokatoličkih župnih ureda po Banatu, Bačkoj i Baranji (prikupljeni zarad saziva Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena iz tih triju oblasti) da je tamo, tada, živelo nešto više od hiljade (1.000), a manje od dve hiljade (2.000) Hrvata.
Što se tiče „Turske Hrvatske“, iz pisma „nekoliko Hercegovačkih Muhamedanaca za sve ostale“, objavljenog sredinom februara 1887. godine u zadarskom „Srpskom listu“, vidi se da je fratarski „Narodni List“ počeo da piše „o muhamedancima, kao tobožnjim Hrvatima“, da će oni „sve biti prije, samo Hrvati nikad ni dovijeka“, da se „hrvatskog imena… do okupacije (1878 – IP) ovđe nikad čulo nije… dočim smo za srpsko ime od uvijek znali… Na pošljetku znamo mi svoje poreklo koje većinom kao i vaše potiče od pravoslavnih praoca, a znamo i to, da je naš jezik čisto srpski… Odavno smo se nakanjivali, da vam jednu za uvijek rečemo, no oklijevali smo sve dotle, dok i vaši bezobrazluci nijesu granicu prekoračili“, te da „vam prosto velimo: da vi to lažete a za lažce sve ćemo vas… držati“. Utoliko pre što je biskupija mostarska osnovana 1625. godine „bez vernika, bez crkava, bez svećenstva“. (Isti „kalup“ primenjen je kasnije po Bosni gde je najveći broj katoličkih crkava izgrađen posle Prvoga svetskog rata. Kada se Davoru Perinoviću, porimljenom izdanku trebinjske svešteničke porodice, omaklo da pre tridesetak godina taj podatak saopšti u svojstvu visokog funkcionera HDZ-a za Bosnu, morao se spasavati bekstvom u Nemačku).
Neka što se u Hercegovini nije čulo za Hrvate, ona i nije u hrvatskom vidokrugu, ali ni Hrvati iz okoline Zagreba „ni za se nisu znali da pripadaju izvesnoj hrvatskoj narodnosti“, tako da je jedan hrvatski „plemenitaš“ govorio da bi „radije svoga konja smatrao pripadnikom hrvatske nacije, nego svog seljaka“. Kad je već tako, ne treba se čuditi zapisu Julija Benešića (1883-1957), književnika i lingviste, iz 1911. da se „još stide srijemski momci da glasno za sebe reknu, da su Hrvati“, niti svedočenju lingviste Stjepana Ivšića (1884-1962) da mu je, dok je na dve-tri godine pre Velikog rata istraživao posavske govore, jedan stari informator iz okoline Đakova, na pitanje „šta je“, odnosno koje je nacije, rekao: „Kažu, da se zovemo Rvati“.
Svedočanstvo o tome „da je ime Hrvata po Bosni i Hercegovini seoskom svijetu posve nepoznato“ ostavio je sa svojih putovanja i Antun Radić (1868–1919), književnik i političar, kao i nešto ranije fra Ivo Frano Jukić (1818–1857), književnik, zapisom da Krajišnici „od Hrvatah ne znaju nit imena“.
Dobro, Dubrovnik je Hrvatima kilometarski nešto bliži od Boke, ali je u njemu i njegovih 14 „odlomaka“, 31. decembra 1890. godine popisano 11.177 žitelja, od kojih 10.327 rimokatolika, 546 pravoslavnih, 1 unijat, 225 evangelista i 79 Jevreja. Od njih 9.713 „govori u kući“ srpski, 716 talijanski, 19 slovenski, 2 ruski, 52 češki, 6 poljski, 285 nemački i 384 mađarski. Što znači: kao ni po Istri i Kvarneru pedesetak godina ranije, ni u Dubrovniku tada nije bilo ni jednog jedinog Hrvata, a Jeremija Mitrović (1910-2011), istoričar i bibliotekar, piše da „do nazad malo godina amo ne bijaše nastanjenih ni cigli jedan Hrvat“, a 1896. godine „ima ih samo četiri“.
Kada je zagrebački „Vijenac“ 1890. godine pozvao „mostarske Hrvate“ na „narodno slavlje u Makarsku“, jedan savremenik zapisaće da u Mostaru niko ne zna za Hrvate i zapitaće se otkud Hrvati tamo, „kad je Mostar glavni grad ‘Vojvodine sv. Save’, u kome su vazda živjeli čisti Srbi od tri vjere“. I ne samo u Mostaru, već i drugde jer je i političar i istoričar Franjo Rački (1828–1894), prema pisanju Pedra Rameta (London, 1949), profesora političkih nauka u Norveškoj, „smjelo izjavio da nema osnova za nacionalno izdvajanje Hrvata od Srba, jer oni ustvari i jesu Srbi. Po njegovom mišljenju samo ih rimski katolicizam i želje Vatikana sprečavaju da se izjasne kao Srbi“.
Sve što je dovde izloženo, ozvaničio je Hajnrih Benhaus, glavni kartograf Austrijskog carstva, objavljujući 1846. godine etnografsku kartu Austrijskog carstva sa podacima da je na prostoru današnje Hrvatske živelo dva miliona šeststo četrdeset tri hiljade (2,643.000) Srba i osamsto trideset šest hiljada (836.000) Hrvata.
Godinu dana kasnije, Benhaus je objavio etnografsku kartu balkanskog dela Osmanskog carstva, koja svedoči da je na prostoru današnje Srbije, Crne Gore i Bosne i Hercegovine živelo 99% Srba, dok su onaj preostali jedan procenat činili „pripadnici ostalih narodnosti, nacionalnih manjina i etničkih grupa“, bez ijednog Hrvata jer su oni, kako su pokazali izloženi primeri, na tome prostranstvu bili „nepoznata vrsta“.
Sve što se u narednom veku dešavalo sa Srbima zatečenim u rimokatoličkom okruženju, utemeljeno je na genocidnoj odluci svehrvatskog rimokatoličkog kongresa koji je septembra 1900. godine propisao kao obavezu da do kraja 20. veka sve što je u Hrvatskoj mora biti hrvatsko, a sve što je hrvatsko mora biti rimokatoličko.
Podrazumeva se da je takva odluka mogla biti donesena samo po nalogu i pod zaštitom Svete Stolice poznatije kao Vatikan. Direktna potvrda za to dobijena je krajem juna 1914. godine, kad je austrijski ambasador u Vatikanu izvestio bečkoga cara da „papa i kurija vide u Srbiji rak koji će malo po malo prodreti do srži Monarhije i… kao što je direktna potreba za Austro-Ugarsku, zbog njenog opstanka, da ukloni iz svog sklopa, ako treba i silom, ovo razorno zlo, isto tako je potrebno za katoličku crkvu da (u borbi protiv pravoslavlja) odobri sve što može učiniti da posluži tome cilju“.
Austrija je tridesetak dana kasnije ušla u genocidni rat protiv Srbije, a Hrvati su joj u tome pružili pun doprinos, naročito u Mačvi – u „ratu“ protiv nezaštićenog civilnog stanovištva. Rat je trajao koliko je trajao, Austrougarska nije uspela da ga preživi (toga se papa pribojavao), a Hrvati su se samoproglasili za njenog naslednika; i danas smatraju da njima pripada „povijesno“ pravo na teritorije koje su se duže ili kraće vreme nalazile pod austrijskom ili ugarskom okupacijom.
Da bi svoj naum ostvarili, makar i sa zakašnjenjem od dvadesetak godina, Hrvati su aprila 1941. godine, pošto su „otkrili“ da su iranskog porekla – nikako slovenskog -, okrenuli leđa Kraljevini Jugoslaviji, zemlji koja ih je kao stranu poraženu u Velikom ratu „proizvela“ u pobednicu, stali uz nacističku Nemačku i Hitlerov nalog da „najmanje što možemo učiniti je to da sprečimo dalji priliv slovenske krvi… Mora se razviti posebna tehnika istrebljenja. Šta znači istrebljenje? Da li se pod tim misli na uništenje čitavih naroda? Naravno, tako će po prilici stvar ispasti… To će biti plansko uništavanje naroda. Jedna od najvažnijih zadaća nemačke politike u budućnosti biće ta da svim sredstvima spreči dalji porast slovenskih naroda“.
Hrvatski učinak u tome Hitlerovom poduhvatu nije brojčano prepoznat jer je vlast pokojnoga Tita uspela da genocid ustaške Nezavisne Države Hrvatske nad srbskim narodom pretvori u „pobedu“ nad fašizmom. Samo se oko ustaškog logora u Jasenovcu „vrti“ cifra od oko 700.000 pobijenih Srba, iako beogradska Duga od 22. 2. – 7. 3. 1986, na 6. strani citira Potvrdu komande mjesta Novska od 5. juna 1945. godine, kojom „Potvrđujemo primitak dokumenata koji su bili zakopani u logoru Jasenovac koji je pronašao drug Isidor Levi i predao ovoj Komandi, a koja dokumenta sadrže spisak pobijenih lica u logoru Jasenovac“, sa više od milion imena.
Jadovno i druge jame po Velebitu, Prebilovci i bezdanice po Hercegovini, logor na Pagu, Glina, Sremska Mitrovica, Miloševići, Stari Brod na Drini, bezbrojna druga stratišta po krajevima na dohvatu ustaške „uljudbe“… dokaz su neprekidnosti hrvatskog genocidnog odnosa prema Srbima i srbskom pravoslavljqu. Da se zaista radilo o genocidu neviđenih razmera, kazuje i jedan posleratni podatak Srbske pravoslavne crkve da je srbski gubitak tokom Drugog svetskog rata bio oko 2,400.000 duša, bez navođenja kolik je i čiji bio „učinak“; u celoj ondašnjoj Jugoslaviji, Nemci za „svoje“ priznaju „svega“ oko 300.000, ne samo Srba.
U skladu sa parolom koju je JahačSaČelaKolone isturio na desetak dana po ulasku u oslobođeni Beograd da se „njegovi“ u Srbiji moraju „ponašati kao okupatori“, genocid nad Srbima nastavljen je kroz odluku o „unapređenju“ svih rimokatolika u Hrvate i kroz razbijanje srbske nacije i stvaranje veštačkih nacija: maćedonske, crnogorske i muslimanske.
Kako se od dana Jahačeve smrti već nazirala 2000. godina, ona koju su Vatikan i Hrvatska videli kao krajnju za uništenje svega što u Hrvatskoj nije hrvatsko i rimokatoličko, rat za opstanak srbskoga nacionalnog i duhovnog bića (1990-1995) na području brozovske Hrvatske okončan je izgonom oko 800.000 hiljada Srba; broj porimljenih Srba, uglavnom onih koji su obeležavani kao „urbani“, zauvek će ostati nepoznat.
Kako se Hrvati uporno smatraju naslednicima nekadašnjeg austrougarskog carstva (to mu „priznaje“ i Vatikan), papa Jovan Pavle Drugi (Karol Vojtila, 1920-2005), posredovanjem kardinala Anđela Rafaela Sodana (1927), avgusta 1992. godine pozvao je vojne snage Zapadnoevropske unije i Severnoatlantskog pakta poznatijega kao NATO da povedu krstaški rat protiv Srba iz Bosne; time je dao blagoslov za sve što su hrvatski rimokatolici i bosanski muslimani činili do tada protiv Srba.
Neka za sam kraj bude rečeno da je hrvatsku antisrbsku ideologiju, onu na koju se docnije nakalemilo ustaštvo, osmislio Ante Starčević (1823-1896), političar i publicist, danas u Hrvatskoj poznat kao „Otac domovine“. Baš zbog njegove „ideologije“, biskup Josip Juraj Štrosmajer (1815-1905) za koga se ne može reći da je „navijao“ za Srbe, pisao je svome nešto mlađem savremeniku Franji Račkom da Ante Starčević „nije čovjek pri sebi; ludo piše; ni prave učenosti, ni prave duhovitosti, nego tašta i prazna glava“, te da je „čudo, kako čovjeka toli bolesna i blesava mogu neki ljudi slijediti“.
Mada, za nadmoć ludosti, gluposti i budalaština kojekakvih hrvatskih „političara“ i „historičara“, njihovih „znanstvenih“ patrona iz hrvatske akademije i, naročito, najrazličnijih podstrekača i zaštitnika s antipravoslavnog fašikratskog Zapada, ne samo iz Vatikana, u Srbiji su najzaslužniji oni koje bije glas da su intelektualni vrh.
Nažalost, samo se možemo zapitati dokle tako.
Autor: Ilija Petrović, istoričar