Gerhard Višnjevski: Institut Tavistok iz Londona – rodno mjesto zla
- Tri četvrtine vijeka ova ustanova upravlja našim nesvesnim, a da pritom niko ne zna da se u njoj projektuje i oblikuje naš moderni život. I naša propast…
I laganje se mora učiti. Ozbiljno. Tek tad se laganjem može postizati šta se hoće – mogu se, na primjer, izazivati ratovi. Pritom istina nije „prva žrtva rata“, kako se neprestano tvrdi uz krokodilske suze, već se ona mora skloniti prije nego počnu fijukati prvi meci. U stvari: da bi prvi meci mogli početi fijukati. Smrt istine nije kolateralna šteta rata, već njegov preduslov. Dakle, ko hoće da počne rat, mora prvo lagati – i to profesionalno. Isto važi za manipulaciju, viši oblik laganja – složene sisteme pogrešnog predstavljanja, izvrtanja i psihičkih podsticaja da bi se neprijatelj potpuno zbunio, da bi se njime upravljalo i da bi se doveo u okruženje vještačke stvarnosti. Tako se čak mogu voditi i ratovi, bez ijednog ispaljenog metka. Tako dolazimo do imena Tavistok. Iz istoimene klinike osnovane 1920. godine nastaje 1947. Institut Tavistok, koji do dana današnjeg oblikuje velike dijelove naše stvarnosti, što se često naziva čuvenim „duhom vremena“. Pri tom ono što se smatra „modernim“ ili savremenim nije proizvod slučaja ili slobodnog ljudskog razvoja. Duh vremena nije nikakva nebulozna, neobjašnjiva „klima kolektivnog duha“, već se pravi – pored ostalog i u ustanovama povezanim s Tavistokom.
Ime za koje niko ne zna
Ime Tavistok većini ljudi ne znači apsolutno ništa. Do skandala s Klinikom Tavistok jula 2022. u Londonu na Guglovim vijestima nije bilo nikakvih rezultata pretrage po pojmu „Tavistok“ na njemačkom jeziku. Ni na Jutjubu nije bilo skoro nikakvih rezultata. Za Jutjub, koji inače prikazuje sve i svašta, djelujući poput filmovane Vikipedije, Tavistok praktično nije postojao. Ime Tavistok skoro da se nije pominjalo ni na alternativnim medijima. O njemu su, doduše, objavljene dvije knjige različitog kvaliteta, ali su prošle nezapaženo. Danas, međutim, „slavimo“ jubilej koji nam nudi povod da se njim pozabavimo – sedamdeset pet godina Instituta Tavistok. Tri četvrtine vijeka ova ustanova upravlja našim nesvjesnim, a da pritom niko ne zna da se u njoj projektuje i oblikuje naš moderni život. I naša propast.
Naslovnica knjige Džona Kolmana Institut za međuljudske odnose Tavistok
Tema je aktuelna i jer su Tavistokove ustanove prvenstveno i prije svega instrumenti rata, proistekli iz jednog ratnog i propagandnog ureda britanskih vlasti. Prije nego je 1914. progovorilo oružje u Prvom svjetskom ratu, Britanci su još 1913. osnovali Ured za ratnu propagandu (War Propaganda Bureau, WPB). Za pucanje i umiranje ljude je prvo trebalo dovesti u odgovarajuće raspoloženje. A 1913. u ratnom raspoloženju nije bio niko – naprotiv: te godine je njemački car Vilhelm Drugi slavio „srebrni“ jubilej i bio osmatran „carem mira“. Nećak Alfreda Nobela čak je 1912. istupio s predlogom da se „caru Vilhelmu Drugom dodijeli Nobelova nagrada za mir jer je Njemačko carstvo pod njegovim vođstvom 24 godine proživjelo u miru“, pošto od njegovog stupanja na presto 1888. Njemačka nije vodila nijedan rat. Povodom dvadeset pete godišnjice stupanja na presto Endru Karnegi je 8. juna 1913. u Njujork tajmsu objavio tekst pod naslovom „Kajzer Vilhelm Drugi, mirotvorac“. Iste godine je Vilhelm II na vjenčanje svoje ćerke jedinice pozvao čak i svoju rodbinu iz Evrope: britanskog kralja Džordža Petog i ruskog cara Nikolaja Drugog – miroljubivo zajedništvo rođaka Vilija, Nikija i Džordžija, kako su se oslovljavali u prepisci, i sjajni izgledi za mirnu budućnost Evrope.
Kraj za Nikija i Vilija
Planovi izvjesnih britanskih elita bili su, međutim, drukčiji. Jer, industrijski, naučno i privredno uspješna kontinentalna sila Njemačka bila im je trn u oku. Uz to ih je brinulo, prerastajući u paniku, da bi se njemačka preduzimljivost mogla udružiti s ruskim sirovinama – dakle, Vili s Nikijem. Iz čega bi nesumnjivo izrasla supersila. A to se po svaku cijenu moralo spriječiti (i sprečava se do dan-danas). Reći ću samo: „Balance of Power“ (ravnoteža snaga, nap. StSt). Najbolji način bio bi rat između te dvije sile i uništenje rodbinski vezanih monarhija njemačkog porijekla – dakle kraj za Vilija i Nikija (i ostaje samo Džordži – Džordž Peti, engleski kralj – ali je tokom rata morao preimenovati kraljevsku porodicu: umjesto Saks-Koburg i Gota uzeo je ime Vindzor).
Car kao majmun
Već od 1914. narodi je, dakle, trebalo da počnu da se mrze i krenu jedan na drugi. Upravo zato su Britanci osnovali Ured za ratnu propagandu, pod otmenijim nazivom Kuća Velingtona (Wellington House), da bi nahuškali narod i svog saveznika iz Amerike. U tu svrhu Ured je angažovao tankoćutne „pjesnike i mislioce“ poput H. DŽ. Velsa (Rat svjetova), Artura Konana Dojla (Šerlok Holms) i Džona Golsvortija (Saga o Forsajtima). U najstrožoj tajnosti uvaženi umjetnici riječi počeli su stvarati svoja remek-djela. Tu je spadala i izmišljotina da su Nijemci belgijskoj djeci otkidali šake – bez navođenja razloga za tako nešto. Koliko znam, nikad se nisu javile žrtve obogaljene na taj način. Na plakatima je car Vilhelm Drugi prikazivan u razgovoru s Đavolom ili kao majmunoliko čudovište s otetom djevojčicom u rukama kojima je „car mira“ pretvoren u „hunskog ubicu“, uz slogan „Uništite ovu razularenu beštiju!“ Propaganda (poput Brajsovog izvještaja) je u Velikoj Britaniji i SAD-u djelovala poput bombe. Gari Mesinger je, međutim, u svojoj knjizi Britanska propaganda i država u Prvom svjetskom ratu, objavljenoj na engleskom 1992. u izdanju Mančester juniverziti presa, utvrdio da je Brajsov izvještaj bio „neodgovorna zloupotreba pravosudnog postupka“, koji je „Veliku Britaniju još dublje upleo u moralno najspornije vrste propagande“.
Tehnike manipulisanja javnim mnjenjem „prenesene su 1916. preko Atlantika da bi se američko stanovništvo izmanipulisalo da podrži rat u Evropi“, piše Džon Kolman, autor jedne od ekstremno rijetkih knjiga o sistemu Tavistoka, Institut za međuljudske odnose Tavistok (2006). Problem je, naime, bio što se ni britanskom ni američkom stanovništvu nije ratovalo protiv Njemačke – potpuno suprotno raspoloženju određenih dijelova elita. Otud su „elite“ počele s osnivanjem instituta i trustova mozgova s ciljem pokretanja totalnog psihološkog rata – prvo protiv Njemačke, potom protiv čitavog svijeta.
Godine 1920, dakle poslije rata, osnovana je, s dijelom osoblja Ureda za ratnu propagandu, već pomenuta Klinika Tavistok, koja danas sarađuje na smanjenju stanovništva prikrivenom sterilizacijom („promjenom pola“). Klinika Tavistok je, dakle, dio prvobitno vojne strukture – prvo u ratu protiv Njemačke, danas protiv čitavog čovječanstva.
Prvobitni cilj klinike bio je istraživanje i liječenje nove vrste ranjenika – teško traumatizovanih. U Prvom svjetskom ratu 1914-1918. mnogi vojnici su, osim tjelesnih povreda, bili pod dejstvom šoka od bombardovanja: „Pojam Shell Schock opisivao je psihičku traumu u ratu u kom su ispaljeni milioni granata, stvarajući neviđeni pakao. Ratni ljekari počeli su govoriti o ratnoj neurozi, sa simptomima oduzetosti dijelova tijela, poremećaja sna, gubitka pamćenja, grčenja mišića lica i tzv. histeričnog sljepila.“ Sasvim razumljivo. Za vojsku, međutim, ovo je predstavljalo problem: sve više vojnika postajalo je nesposobno za dalje ratovanje i bivalo povučeno s ratišta. Traumatizovani su činili i do četrdeset posto ranjenih. Do kraja rata je samo u britanskoj vojsci bilo „osamdeset hiljada vojnika koji su došli do ,tačke pucanjaʻ, sagorjeli i više nisu sposobni za borbu“. Na kraju rata bilo ih je toliko da je upravo radi toga 1920. osnovana Klinika Tavistok.
Dok se kod tih vojnika isprva sumnjalo na kukavičluk, na Tavistoku su prilikom ispitivanja ovih ljudi došli do zanimljivog otkrića: da je pacijentima u stanju šoka veoma lako manipulisati. Zaključili su da se čovjek izlaganjem šoku može učiniti bezvoljnim i podložnim upravljanju, da mu se mogu isključiti razum i pamćenje i uticati na samosvojno rasuđivanje – o čemu tirani mogu samo sanjati. Tako se dobija idealni podanik. Dakle, značenje nove psihotehnike znatno je šireg dometa od vojnog. Vjerovatno zato su se kao finansijeri Klinike Tavistok pojavile i zadužbine vodećih globalista poput Rokefelera i Mejsija, A to, dalje, znači da milijarderi već preko sto godina rade na kontrolisanju razmišljanja i ponašanja čovječanstva. „Saznanja“ do kojih je došla Klinika Tavistok vjerovatno su im se dopala. Tako Tavistokov psihijatar Džordž Brok Čisholm piše: „Drukčije tumačenje i konačno ukidanje koncepta ispravnog i pogrešnog… potonji su ciljevi praktično svake djelotvorne psihoterapije.“
Druga ključna figura Klinike Tavistok, psiholog Kurt Levin, bavio se dinamikom skupina i opisivao fenomene s kojima smo bili suočeni tokom takozvane pandemije korone: „Jedna od glavnih tehnika za slamanje morala strategijom terora je da se osoba ostavi u neizvjesnosti na čemu je i šta da očekuje. Postigne li se još da čestim prebacivanjem stanja između strogih disciplinskih mjera i obećanja o dobrom postupanju, uz širenje kontradiktornih vijesti, ,kognitivna strukturaʻ situacije postane potpuno nejasna, individua možda više neće znati vodi li određeni plan ostvarenju njegovih ciljeva ili u suprotnom smijeru. U takvim okolnostima čak će i pojedinci s jasnim ciljevima, spremni da rizikuju, ostati paralizovani žestokim unutrašnjim konfliktima u pogledu šta činiti.“ (Navod je iz knjige Danijela Estulina Institut Tavistok – Socijalni inžinjering masa (2015), preuzet iz Levinovog ogleda Vremenska perspektiva i moral (1942) u okviru zbornika Rješavanje društvenih sukoba, str. 111).
Ovo podsjeća na američki naučnofantastični film Lavirint – Nemoguće bekstvo (engl. The Maze Runner), u kom grupa mladih ljudi živi na „proplanku“ okruženom lavirintom. Zidovi lavirinta se preko noći pomjeraju – baš kao što su se i ograničenja tokom korone stalno mijenjala „preko noći“. Tako se čovjek ni u šta ne može pouzdati, niti šta planirati. Niko ne može naći izlaz iz situacije.
Godine 1945. direktor Klinike Tavistok, brigadni general Džon Rolings Riz, u svojoj knjizi Ratno oblikovanje psihijatrije piše da su „za rješavanje društvenih i nacionalnih problema današnjice potrebne šok-jedinice, koje ne mogu činiti psihijatri koji ne mrdaju iz institucija. Potrebni su nam pokretni timovi psihijatara, koji se slobodno kreću i uspostavljaju veze s mještanima.“ Sa sveopštom dostupnošću televizije ovo je postalo suvišno, jer se stanovništvo sad može šokirati neposredno, u svojoj dnevnoj sobi.
Bitka za svijest
Psihijatar s Tavistoka dr Vilijam Sargant u svojoj knjizi Bitka za um – Fiziologija preobraćenja, ispiranja mozga i kontrole uma (London, 1957) govori čak o „implantaciji mišljenja“: „Kod mnogih ljudi moguće je implantirati različite vrste mišljenja pošto se poremeti funkcija mozga slučajno ili namjerno izazvanim strahom, bijesom ili uzbuđenjem“ – dakle šokom. „Najčešća posljedica takvog poremećaja je privremeni uticaj na sposobnost i moć rasuđivanja i povišena povodljivost. Njen masovni pojavni oblik ponekad se označava pojmom ,stadaʻ i najizraženiji je tokom ratova, epidemija i drugih doba opšte opasnosti, kad raste strah i opšta povodljivost.“ Uzmimo za primjer koronu. Ili trenutni rat u Ukrajini.
Poslije Drugog svjetskog rata nastavljena je traumatizacija Zapada – „Hladni rat“, sa stalnom prijetnjom upotrebom atomskog oružja, Kubanska raketna kriza, ubistvo Džona i Roberta Kenedija i Martina Lutera Kinga, pokolj u Mi Laju tokom rata u Vijetnamu, Jedanaesti septembar 2001, „obaranje“ malezijskog aviona nad Ukrajinom, pad aviona Džerman vingsa, nestanak malezijskog aviona na letu 370, kao i katastrofe na nuklearnim elektranama Černobilj i Fukušima.
Filozof veoma blisko povezan s Tavistokom, lord Bertrand Rasel, u svojoj knjizi Uticaj nauke na društvo (1951) piše: „Ubuduće će socijalni psiholozi imati po nekoliko razreda školske djece na kojima će oprobavati različite metode ne bi li kod njih proizveli postojano uvjerenje da je snijeg crn… Na budućim naučnicima ostaje da preciziraju ove maksime i tačno otkriju koliko košta po glavi postizanje uvjerenja kod djece da je snijeg crn…“
Glavni šok časopis u Njemačkoj
Jedno od glavnih šok opštila u Njemačkoj je takozvani glavni medijum Špigl, čiji je prethodnik Vohe bio pod britanskom vojnom upravom. Takozvanog osnivača Špigla Rudolfa Augštajna regrutovali su britanski oficiri za štampu i bila mu je potrebna britanska vojna dozvola da izdaje list. Zato su se takve tiskovine poslije rata prezrivo nazivale „dozvoljena štampa“. „Vodeći medij“ Špigl bio je poput gonga za čitavu štampu i svojim naslovima unosio šok među ljude, pri čemu je Špiglova naslovna strana birala glavnu temu i davala joj obrise, da bi ostali mediji, naročito moćna televizija, znali šta je na dnevnom redu. Osnivači glavnih televizija ili oni koji su im davali licencu takođe su bili Britanci – primjera radi En-Ve-De-Er (NWDR, danas NDR i WDR). Britanski otac osnivač En-Ve-De-Er-a zvao se Hju Grin, nosilac ordena Britanske imperije. Prema Vikipediji, „Hju Grin je poslije 1945. po nalogu britanske vlade radio kao kontrolor radija i televizije u britanskoj okupacionoj zoni, osnovavši radio-stanicu En-Ve-De-Er (NWDR, Nordwestdeutscher Rundfunk, radio sjeverozapadne Njemačke, nap. StSt). Po povratku u Englesku u razdoblju od 1960. do 1969. bio je generalni direktor Bi-Bi-Si-ja.“
Glavni tekstovi u Špiglu sastojali su se često od zastrašujuće i upečatljive naslovne slike i dugog teksta, koji je, uz saradnju što više „naučnika“, obrazlagao novu „opasnost“ – od „mrtvih mora“ do odumiranja šuma, „smrtonosnog mesa“, „rijeka koje odnose živote“, „ozonske rupe“, „smrtonosnih virusa“, od „velikog broja umrlih od side“ do „klimatske katastrofe“, SARS-a, korone, itd.
Naslovnica Špigla od 11. avgusta 1986, na kojoj je prikazana do pola potopljena katedrala u Kelnu (Izvor: Špigl)
Nasuprot tome, kao nosioci nade predstavljani su američki predsjednici: „Klinton – nada Amerike“ ili supruga predsjednika Obame s naslovom „Obamin najbolji čovjek“.
Špigl je časopis za šok i propagandu u smislu Tavistoka, koji – poput većine glavnih medija – do dana današnjeg služi kao sredstvo angloameričke propagande i „šok terapije“. Da se s vremena na vrijeme pojavi vjerodostojan i novinarski dragocjen tekst ne znači da to nije tako, inače niko više ne bi ni čitao Špigl. To, pak, znači i da smo se psihički neprestano nalazili u ratnom stanju. Neki to zovu „dekonstrukcijom mozga“, ali je u pitanju, zapravo, prilično primitivna tehnika Britanaca: šokiraj čovjeka koliko god možeš, pa ga uzmi za ruku i vodi kuda hoćeš.
Ili prema Kurtu Levinu, psihologu Tavistoka: u odsustvu napetosti čovjek je iznutra diferenciran, uravnotežen, višestran; ako je izložen izvjesnoj napetosti iz okruženja, sve njegove unutrašnje sposobnost dovode se u stanje pripravnosti za djelovanje; ako ta napetost dostigne nepodnošljive razmjere, dolazi do urušavanja unutrašnje uravnotežene geometrije i njene diferenciranosti, primitivizacije i unazađivanja ličnosti, osoba se svodi na životinju, diferenciranost i svestranost nestaju, i kontrolisano okruženje preuzima ličnost.
Kurt Levin (1890-1947) (Foto: Ve-De-Er)
Stanje šoka je, dakle, idealno za upravljanje čovjekom. Zato u svim knjigama o kontroli uma stoji da je prvi korak traumatizacija. Primjera radi, poznata žrtva kontrole uma Keti O‘Brajen govorila je o redovnoj traumatizaciji silovanjem: „Ritualno su nas traumatizovali, stalno bacali u trans i potom programirali.“ Preprogramiranje američkog društva nazvala je „TransFormacijom Amerike“.
Tehnika se jasno vidjela i na primjeru dešavanja od 11. septembra 2001. Danima i sedmicama su nam na televiziji puštane iste slike udara aviona u kule i njihovog rušenja, ožalošćenih ljudi, uz ponavljanje istih optužbi, dok se nije stvorio koktel osjećanja koji nas je učinio poslušnim. Mnoštvo djelomično oprečnih podsticaja dovelo je do paralizovanja, apatije ili krutosti – sve po priručniku Tavistoka. Neprestano izloženi šokovima, piše potonji direktor Instituta Tavistok Erik Trist u tekstu pisanom s kolegom Frederikom (Fredom) Emerijem, „veliki dijelovi stanovništva dolaze u stadij da više ne žele da donose odluke, pri čemu opada snaga njihovih namjera… Ova strategija može se primjenjivati samo ako se ide na dublje korijene ljudskosti i psihe pojedinca koji povezuju ljude na ličnoj razini… Takva skupina biće lako podložna kontroli i izvršavati naređenja bez pogovora, što i jeste cilj vježbe“, navodi Trista i Emerija u svojoj knjizi Institut Tavistok – socijalni inžinjering masa Danijel Estulin.
Naslovnica knjige Danijela Estulina Institut Tavistok – socijalni inžinjering masa
Trenutno doživljavamo vrhunac šoka: poslije korone došao je rat u Ukrajini, oživljavajući stare strahove od upotrebe atomskog oružja, uz novi talas masovnog useljavanja, ogroman porast cijena energenata, prijetnje ispadima energetskog sistema, nestašice hrane i inflaciju. Drugim riječima: više šokova nego što se može podnijeti. „Istraživanja u posljednjih pedeset godina iz oblasti psihologije, sociologije i psihologije i sociologije i psihijatrije pokazala su da ljudski duh može izaći na kraj samo s ograničenim brojem promjena u okruženju… i fizičkih i psihičkih izazova koji preopterećuju mehanizam odlučivanja ljudskog duha“, kaže Danijel Estulin.
„Erik Trist i Frederik Emeri razvili su na Institutu Tavistok teoriju ,socijalne turbulencijeʻ, odnosno ,podloge za buduće šokoveʻ, prema kojoj se masovnim fenomenima poput nestašice energenata ili privrednog i finansijskog sloma ili terorističkih napada stanovništvo potpuno omekša. ,Ukoliko bi se šokovi dešavali jedan za drugim, i svaki sljedeći bio jači od prethodnog, cjelokupno stanovništvo moglo bi se dovesti u stanje masovne psihozeʻ, prema riječima Trista i Emerija.“ (Danijel Estulin, Institut Tavistok)
Nije, nažalost, moguće na kratkom prostoru obuhvatiti sve Tavistokove djelatnosti i veze. Zato sam se ograničio na Tavistokovu „tehnologiju šoka“. Najsvježiji primjer je navodni pad ruske granate na poljsku teritoriju 16. novembra 2022, kojim je ponovo aktivirana vizija strave i užasa zvana nuklearni rat, pošto je Poljska, razumije se, oblast NATO-a. Alu su čak i SAD ubrzo potom spustile loptu izjavivši da tehnologija rakete ukazuje da potiče iz Ukrajine, ne iz Rusije.
Gerhard Višnjevski – Foto: Cuerst
Ali, prije no što nas zaspu novim šokovima, valjalo bi ustanoviti odgovarajući pojam, jer se samo uz pojam nešto može pojmiti, njime ovladati i obraditi. Zato ću tavistokovsku tehniku šoka odsad nazivati tavišok.
Izvod iz knjige: Gerhard Wisnewski, verheimlicht – vertuscht – vergessen 2023, Kopp, 2022.
Gerhard Višnjevski (1959) – njemačkih novinar i filmski i književni autor. Od 2009. redovno krajem godine objavljuje knjige pod naslovom verheimlicht – vertuscht – vergessen (zatajeno – zataškano – zaboravljeno, nap. StSt), u kojima obrađuje društveno i istorijski bitne teme prešutane od medija establišmenta u protekloj godini. Izvod koji donosimo odnosi se na 75 godina od osnivanja londonskog Instituta Tavistok, navršenih prošle godine (2022)
S njemačkog posrbilo, dalo naslov i opremilo: Stanje stvari
Izvor: Stanje stvari
