Dvije demonske doktrine i potisnuta patriotska pravoslavna opozicija u Srbiji
Protesti u Beogradu zbog masovnih ubistava u Srbiji početkom maja i napadi albanske policije i KFORA na srpske opštine na sjeveru Kosova i Metohije krajem maja
U Beogradu od početka maja traju protesti opozicije, pod nazivom „Srbija protiv nasilja“. Razlog i povod protesta su dva masovna ubistva u Srbiji početkom mjeseca maja u kojima je ubijeno više od dvadesetoro djece – 3. maja u osnovnoj školi u Beogradu i 4. maja u Mladenovcu (mjestu u okolini Beograda). Građani protestuju zbog normiranja nemorala – nasilja, primitivizma i homoseksualizma – kao narativa i načina društvenog života, od strane vlasti, to jest zbog potpunog poremećaja sistema moralnih vrijednosti, čemu je najviše doprinijela sadašnja vlast. Međutim, partije organizatori protesta nisu u razlozima protesta navele uvođenje u škole i medije “rečnika rodne ravnopravnosti“ i uvođenje kulture transrodnosti u školsko obrazovanje, jer partije organizatori protesta podržavaju agendu atlantizma i homoseksualizma. Proteste organizuje atlantistička ateistička opozicija za koju sadašnja vlast Srbije nije dovoljno prozapadna i antihrišćanska jer neće odmah i otvoreno da prizna državnost Kosova, da raskine strateške odnose sa R. Srpskom, da uvede sankcije Rusiji i da javno učestvuje u propagandi protiv Rusije, da potisne prisustvo Srpske pravoslavne crkve u srpskom društvu (koje je i sada minimalno) i da aktivnije promoviše homoseksualizam, iako je aktuelna premijerka Srbije homoseksualne orijentacije i koja je sa svojom partnerkom usvojila dijete… (Jedan od razloga za prikazivanje u javnosti partnerke premijerke Srbije je i pokazivanje prkosa stavu i zakonu Rusije po pitanju promovisanja homoseksualizma. Ruska novinarka je na prvoj gej paradi koju je predvodila premijerka Srbije pitala premijerku da li je došla na paradu sa svojom partnerkom, što je izazvalo negodovanje premijerke, njenog obezbeđenja i prisutnih šetača)
Protest „Srbija protiv nasilja“ su organizovale opozicione Demokratska stranka, Narodna stranka, Ne davimo Beograd, Zajedno, Stranka slobode i pravde, Pokret slobodnih, prozapadna opozicija koja protestima nameće svoj politički program. Zahtjevi protesta su smjena svih članova Regulatornog tijela za elektronske medije (REM), ukidanje rijaliti programa i emisija koje promovišu nemoral i nasilje na televizijama sa nacionalnim frekvencijama, zabrana štampanih medija koji promovišu nasilje i krše novinarski kodeks. Organizatori protesta traže smjenu rukovodstva RTS-a zbog emitovanja programa koji afirmišu nasilje i kriminal. Zahtevaju i oduzimanje nacionalne frekvencije televizijama Pink i Hepyy zbog promocije nasilja, agresije i nemorala. Zahtijevaju smjene ministra unutrašnjih poslova, šefa Bezbednosno-informativne agencije, usvajanje ostavke ministra prosvete.
25. maja je održana tradicinlna Litija u Beogradu na praznik Vaznesenja Gospodnjeg, što je slava glavnog grada, a ove godine su posebno iz manastira Lelić donesene mošti Svetog Vladike Nikolaja, kao simbol blagoslova i pomirenja. Kakav je odnos državnih i privatnih medija na nacionalim frekvencijama, medija vlasti i opozicije, prema pravoslavnom predanju, govori to da su RTS državni medij i opozicioni medij N1 (CNN), i privatne Pink televizija o Slavi glavnog grada i litiji izviještavali u polovini Dnevnika, posle 20 minuta.
Vladajuća partija je 26. maja u Beogradu kao odgovor na proteste pristalica opozicije i građana «Srbija protiv nasilja» održala miting za koji je organizovan prevoz pristalica iz cijele Srbije, ali i preko 10 000 Srba sa okupiranog Kosova i Metohije. Međutim, istog dana kada su Srbi zbog odlaska na miting u Beogradu napustili Kosovo, a među njima i osoblje Opština koje je bilo obavezno prisustvovati mitingu vladajuće stranke, albanska specijalna policija je oklopnim vozilima ušla u četiri srpske opštine na sjeveru Kosova i nasilno zauzela zgrade Opštine da bi postavili albanske gradonačelnike. Tada je došlo do sukoba civila sa policijom koja je nasilno zauzimala zgrade Opština, kada je policija pucanjem i suzavcem brutalno rastjerala civile koji su pokušali odbraniti svoje Opštine.
Postoje pretpostavke da je upad albanske policije u srpske Opštine kada su službenici srpskih Opština po nalogu vladajuće partije napustile Kosovo, dogovorio sa albanskim i atlantskim vlastima predsjednik Srbije. Mnogi srpski analitičari smatraju da je predsjednik Srbije ekstremni evroatlantista, i da je kao atlantistički kadar postavljen na čelo najveće patriotske partije da sprovede kolonizaciju Srbije. Sve vlasti Srbije, od formiranja Jugoslavije, prema srpskom narodu Kosova i Metohija nisu imale patriotski nego partijski i ideološki odnos. Prethodna vlast Srbije je pristala na predaju juga Kosova ali nije predala sjever Kosova, i zato se sadašnji predsjednik Srbije ponudio da i srpske opštine sjevera Kosova integriše u institucije tkz. države Kosovo, što je radio proteklih deset godina postupnim ukidanjem srpskih struktura vlasti, sve do uklanjanja fizičkih barijera koje su štitile srpske civile od napada albanskih terorista, kao i davanjem Kosovu svih atributa državnosti, od telefonskog pozivnog broja do prijema u sportske organizacije (u kontinuitetu komunističkog kreiranja države Kosovo u Socijalističkoj Jugoslaviji). Da bi opravdao svoj pogrešan ili programski politički postupak, predsjednik Srbije je rekao da “nije mogao da sanja“ da će albanska policija napasti srpske opštine sjevernog Kosova. 28. maj 2023, (nedelja) je po „kosovskim zakonima“ istekao rok za davnje zakletve i stupanje na dužnost novoizabranih predsednika opština, ali je petak 26. maj bio poslednji radni dan kada je lokalna vlast „morala“ stupiti na dužnost, u skladu sa „zakonskim rokom“. Ove činjenice ukazuju na opravdanost pretpostavke da je između Beograda i Prištine postojao dogovor da se baš tog dana organizuje miting vladajuće stranke, zbog čega je protest opozicije čak morao da bude odložen za subotu, iako se prethodnih sedmica održavao petkom.
Takođe, postoje pretpostavke i da su zahtjevi opozicije dogovoreni sa vlastima u okviru atlantske agende: smjena određenih ministara i službenika REM-a koji nisu dovoljno aktivni u antiruskoj agendi, zabrana određenih medija koji na nacionalnim frekvencijama pored atlantskih lobista i promocije vladajuće partije prenose vijesti i razgovore sa srpskim analitičarima koji nisu u vojnoj kampanji atlantske alijanse. Potvrda takve pretpostavke je i izjava premijerke Srbije upućena opoziciji koja organizuje proteste da bi trebalo da se distanciraju od “desničarske“ opozicije (“desničari“ su za premijerku Srbije svi protivnici promocije homoseksualizma u školama a za uvođenje hrišćanske vjeronauke u škole). Dvije privatne televizije za koje protestanti zahtijevaju oduzimanje nacionalne frekvencije su kontinuitet komunističke kulture konglomerata – promocije prmitivne zabave i paganizma, pornografije i vanpravoslavnog plemenskog patriotizma svedenog na potkulturnu kategoriju. Takođe, vlast u Srbiji kreira svoje srpske “patriotske“ atlantske lobiste koji u režimskim medijima polemišu sa kritičarima atlantske alijanse, ismijavaju i vrijeđaju stručne analitičare radi kreiranja medijske slike ravnopravnog broja stanovnika Srbije za i protiv učlanjenja u NATO, za i protiv Rusije u ratu i miru. Antiruski analitičari vlasti ne agituju samo protiv vladajuće partije Rusije, nego protiv postojanja Rusije, ruskog naroda i jezika u istoriji i budućnosti. Vlast Srbije neće brzo preći u NATO, protiv Rusije, da ne izazove protest srpskog naroda zbog suprotstavljanja pravoslavnom ruskom narodu i priznanja legitimiteta okupacije Kosova i Metohije.
Zapravo, vlast Srbije sprovodi program prevaspitanja srpskog naroda u atlantskoj agendi, kreirajući neutralni nacionalni srpski stav prema Istoku i Zapadu, prema pravoslavlju i papizmu, prema hrišćanstvu i homoseksualizmu, kao što je izjavio predsjednik Srbije povodom pravoslavnih protesta protiv gej parade u Beogradu – „da mu se gade i jedni i drugi fanatici“. Konstanta svih srpskih Vlada, od raspada Jugoslavije, je ateistička agenda društvenih vrijednosti, kao kontinuitet komunističke kulturne politike. Ali, vlade Srbije posle 2000. godine vrbuju vjerske poglavare i infiltriraju svoje kadrove u crkvu radi kreiranja atlantističke i ateističke varijante “pravoslavlja“, radi kontrole pravoslavnog naroda i vjerskih evroatlantskih integracija. U tom kontekstu predsjednik Srbije je teško doživio podršku Srpske pravoslavne crkve Ukrajinskoj pravoslavnij crkvi moskovske patrijaršije koja trpi progon od vlasti Ukrajine.
Vlast Srbije radi na postupnom “patriotskom“ prevođenju srpskog naroda u savez atlantske alijanse, bez formalnog uvođenja sankcija Rusiji i otvorenog priznavanja državnosti Kosova, a strateškim usmjeravanjem ekonomske, vojne i kulturne politike evroatlantskoj zajednici. Predsjednik Srbije formalno ne potpisuje priznanje državnosti Kosova ali je postigao dogovor sa EU da prisustvuje sastancima, prema Šol-Makronovom sporazumu, što podrazumijeva njegovu primjenu – priznanje defakto i dejure ingerencija državnosti Kosova. Primjena tog programa ima i programski cilj i da destimuliše države EU koje nisu priznale „državu Kosovo“. Takođe, taktika vlasti Srbije u suprotstavljanju Rusiji je i svođenje odnosa na proračun cijene gasa iz Rusije, koju predsjednik Srbije stalno javno licitira, mjereći time odnos ruskog naroda prema srpskom (čekajući momenat poskupljenja gasa iz Rusije ili povoljnije ponude sa Zapada). Antirusku agendu Srbija sprovodi i filmskom propagandom, prikazivanjem borbe srpskih patriota protiv atlantskih i ruskih agenata, izjednačavanjem okupatora Kosova i Metohije sa “ruskim uticajem u Srbiji“. Takav je filmski serijal Državni službenik, koji propagira srpsku neutralnost između Rusije i Amerike a koja kulminira obračunom sa ruskim agentima „Vagnerovcima“. Pored političkog programa, serijal promoviše homoseksualizam u srpskoj policiji kao društveno prihvatljiv, koji srpska policija herojski štiti od pravoslavnih “primitivaca“. Politika filmske produkcije Srbije, glumački i rediteljski kadar, u velikoj mjeri su obrazovni ideološki kontinutet komunističke kulturne politike Socijalističke Jugoslavije, koja pored ateističke antisrpske agende podrazumijeva antirusku agitaciju.
MASOVNA UBISTVA I MANIPULACIJA MASAMA
Masovna ubistva su događaji koji mijenjaju društva brojnijih naroda, koji mogu pokrenuti narod društvenoj i duhovnoj obnovi. Međutim, mediji i kulturna politika Srbije, jugoslovenskom medijskom metodom, građanima Beograda predstavljaju progon srpskog naroda na Kosovu i Metohiji, pitanje Srpske Krajine (na prostoru današnje Hrvatske) odakle je protjerano više od milion Srba, progon srpskog naroda u R. Srpskoj, građanima Beograda kao događaje drugog kontinenta i drugog naroda prije pet vjekova (iako se od Beograda do R. Srpske stiže za pola sata a do Kosova i Metohije za pet sati vožnje kolima). Kreiranje svijesti srpskog naroda bez saosjećanja prema svakodnevnom stradanju sunarodnika jedan je od uzroka masovnih ubistava u Srbiji, to jest kreiranjem odnosa individua bezosjećajnih za patnje sunarodnika. Faktor otuđenosti u srpskom narodu je kontinuitet jugoslovenske komunističke kulturne politike glavnog grada Jugoslavije, Beograda, programa kreiranja juoslovenske političke nacije Beograđana, kao jedne od nekoliko političkih nacija kreiranih ideološkim identitetskim inženjeringom djelova srpskog naroda. (Mnogi Srbi su zaboravili da je Beograd kao glavni grad Socijalističke Jugoslavije imao federalni status u programu ustavnog rasparčavanja povjesnog prostora Srbije). Danas u Beogradu dva miliona Srba nema politička nacionalna prava, a vlast drži jugoslovenska komunistička kasta „Beograđana“, ideološki iniciranih stanovnika Srbije koji su odrekli nacionalnu pripadnost i pravoslavlje. U medijskoj i mentalnoj monadi orvelovske samodovoljnosti i odvojenosti Beograda od stvarnosti i srpskog naroda, srpski političari vode stranačke rasprave i objavljuju strateške smjernice dok je trećina Srbije pod okupacijom i dok neprijatelji prate svaku srpsku javnu riječ i planiraju napade na srpski narod na Kosovu ali i na prostoru slobodne Srbije.
Protest „Srbija protiv nasilja“ održan je četvrti put u Beogradu 27. maja, na koji su pozvale iste prozapadne stranke od kojih se pojedine zalažu za brže priznavanje Kosova, a pojedini predstavnici patriotske opozicije su se pridružili protestu. Patriotske partije su se pridružile protestima ili su bile uzdržane, što je posledica razjedinjenosti patriotskih partija. Partije patriota nemaju ljude sposobne da nametnu svoje političke teme protestima, nego očekuju nekakav formalan redoslijed priprema i najavljivanja njihovog nastupa od nekoga. U protestima su bili prisutni pojedini odbornici iz Hrvatske, Zagreba. Hrvatskim odbornicima nije teško doći u Beograd da se nametnu kao vođe, što se često događalo u srpskoj istoriji, kao što je sadašnja premijerka Srbije homoseksualnog opredjeljenja ali i Hrvatica. Rukovodstva patriotskih stranaka čine i poznati doktori koji godinama pričaju o zaštiti porodice a nisu pokušali da progovore na protestima kojima je glavna tema zaštita porodice. Patriotska srpska opozicija je između dvije koalicije atlantističkih ateističkih anacionalnih stranaka, a nema dovoljno sposobne lidere za verbalne skupštinske rasprave, već je to profesorski profil političara koji govore eks katedra, koji robuje formi, rečniku i ritmu retorskog govora, starometričkoj rečenici naučenih zadatih cezura, što ih čini nesposobnima u nepripremljenoj polemici, a posebno u protestima kada treba masi nametnuti narativ. Među kadrovima patriotske opozicije je izražena lična sujeta, ekstremni egoizam, klasni kompleksi, mentalitetske razlike, partijski prestiž, truli kompromisi sa režimom, zbog čega male razlike političkih stavova i vjerskih pitanja su razlog međusobnog bojkota.
U Skupštini Srbije traje rasprava prozapadne vlasti i prozapadne opozicije o navedenim pitanjima i zahtjevima prozapadne opozicije, traje takmičenje u ispunjenju atlantske agende, međusobno optuživanje zbog odgovornosti za masovne zločine, ali se svi slažu da ne pominju pravoslavlje, povratak pravoslavnom predanju i patrijarhalnoj porodici, da ne prekidaju razvoj homoseksulizma i uvođenje transrodne idologije u Srbiji, kao i proces amerikanizacije Srbije i integracija države Kosovo u evroameričke institucije. U tom cilju ministar unutrašnjih poslova, čiju je ostavku tražila opozicija, je govoreći o ocu maloljetneg ubice upotrebio izraz „muški roditelj“ – rečnikom rodne ravnopravnosti.
29. maja, prvog radnog dana posle nasilnog zauzimanja zgrada srpskih Opština, Srbi su protestovali sa zahtjevom da se albanska policija ukloni iz srpskih Opština, ali je posle pregovora sa srpskim predstavnicima KFOR brutalno napao nenaoružane srpske civile kako bi dislocirali albansku policiju radi opkoljavanja srpskih protestanata. U sukobu srpskih civila sa vojnim formacijama KFOR-a i albanske specijalne policije ispred zgrade srpske Opštine Zvečan ranjena su vatrenom oružjem od strane albanske policije tri srpska civila a povrijeđeno preko 50 srpskih civila i 30 pripadnika KFOR-a. Vojska Srbije je u punoj pripravnosti na administritivnoj granici sa Kosovom i Metohijom i čeka razvoj događaja, a predsjednik Srbije je dao iznenađujuće ozbiljne izjave o spremnosti srpske vojske za odbranu srpskog naroda Kosova i Metohije, ali posebno su izjava Sergeja Lavrova o događajima na Kosovu, i medijska objava o razgovoru predsjednika Srbije sa ambasadorom ruske Federacije u Srbiji ohrabrile srpski narod. Dakle, predsjednika Srbije samo NATO napad na Srbiju i njega lično može uputiti saradnji sa Rusijom i srpskim patriotima. Međutim, sledećeg dana posle predstave patriotizma, predsjednik Serbije je krenuo u pogrešnom pravcu – na Zapad.
Predsjednik Srbije nije političar, on je partijski operativac, praktičan u izbornoj matematici, ali u odnosu prema svijetu nema odnos sa stvarnošću, nego sa ideološkom projekcijom svijeta, što je kontinuitet komunističkog shvatanja svijeta i života, a u slučaju predsjednika Srbije – slika svijeta evropskog ekumenizma i vanvjerskog jugoslovenskog jedinstva. Naprimjer, na konferenciji za štampu povodom progona srpskog naroda na Kosovu, predsjednik Srbije je izjednačio albanske okupatore i srpski narod, rekavši da i srpski narod ima hegemonističke osvajačke ideje na Kosovu i Metohiji, iako je prisustvo i teror Albanaca na Kosovu i Metohiji prema pravoslavnom narodu nasleđe vjekovne osmanske okupacije Balkana, kada su Albanci bili u službi osmanskog okupatora, i nasleđe antipravoslavne proislamske politike Socijalističke Jugoslavije – dok je središte srpske srednjovjekovne države bilo Kosovo i Metohija, o čemu svjedoče mnogi pravoslavni srpski srednjovjekovni carski manastiri i hramovi. U tom pravcu predsjednik Srbije je Srbima na sjeveru Kosova naredio niz pogrešnih političkih postupaka, kojima je onemgućena odbrana srpskog naroda od albanskih terorista i ugrožen fizički opstanak srpskog naroda.
Autor: Ognjen Vojvodić
