Bosna je samo oblast u Srbiji, koja je privremeno pala pod Turke 1463. godine
Dodavanje prefiksa „bosanski” se toliko raširio da danas imamo:
„Bosansku kuću, bosanskog konja, bosansku kravu, bosanski lonac, pa i bosansku kavu.
Evo, Benjamina veli da imamo i bosanskog kralja.
Ne postoj engleski kralj već postoji:
„Kralj Ujedinjenog Kraljevstva Velike Britanije i Sjeverne Irske.”
Isto tako ne postoji ni španski kralj već postoji:
„Kralj Španije, Kastilje, Leona, Aragona, Navare…”
Tako nikad nije postojao ni „bosanski kralj” već „kralj Bosne…”
Ta igra reči i okupacioni stav vremenom je izrodio i imena mesta koja uopšte nisu u Bosni a nazivaju se bosanskim, tako danas imamo:
„Bosansku Krajinu, Petrovac je postao Bosanski Petrovac, Arežin breg po staroj srpskoj porodici Arežina nazvali su Bosansko Grahovo, Gradiška je postala Bosanska Gradiška, Šamac je promenio ime u Bosanski Šamac, Petrovo selo na Ozrenu je postalo Bosansko Petrovo selo…”
Pa imamo mesto gde nedavno „dete” ubi srpskog policajca, koje se naziva Bosanski Novi.
Ako se vratimo u vreme koje pominje Benjamina, taj Bosanski Novi je oblast Donji Krai u Srbiji, koju Turci osvojiše 1536. godine na Preobraženje.
Kada je krunisan taj prvi „bosanski” kralj kojeg Benjamina često pominje, u Bosni se nije ni znalo za Muslimane. A da ne pričamo o bošnjacima koji će nastati više od 6 vekova kasnije, tj. 10 godina posle prvog Golfa dvojke.
Bosna je samo oblast u Srbiji, koja je privremeno pala pod Turke 1463. godine. Ta oblast se proteže od Sarajevskog polja, odnosno Krupca do današnjeg Vranduka, čija teritorija je i oslobođena srpskom rukom 1878. godine. Bosna se završava na reci Bosni pre današnjeg prokopa tunela Vranduk idući putem iz Zenice ka Doboju. Srpski grad Vranduk prvi put se pominje 1410. godine kao „kapija Bosne”, što znači da se tu Bosna, kao oblast u Srbiji završava. Turci zauzeše Vranduk 1436. godine a još 50 godina će im trebati da zauzmu susednu dobojsku tvrđavu. Doboj koji nije u Bosni već u Usori koja je takođe oblast u Srbiji, beše pod Turcima do 1875. godine.
Benjamina je sve lepo sročila osim toga da je Tvrtko uzeo i ime Stefan, po uzoru na srpske vladare, sa titulom:
„Stefan, Božijom milošću, kralj Srba, Bosne, Primorja i Zapadnih strana, koji videvši zemlju svojih predaka Nemanjića po njih ostavljšu i ne imuštu svojego pastira, kao pastir ujedinjuje Srbskuju zemlju.”
Srbija je tada bila rasparčana među velikašima a Tvrtko je znao da na indirektan način vuče korene Nemanjića. Srpski kralj Dragutin Nemanjić, koji je svoju vladavinu okončao 1282. godine imao je sinove Urošica i Vladislava te ćerku Jelisavetu. Jelisaveta se udala za bana Stjepana I Kotromanića kome je izrodila šestoro dece. Jedno od te dece je Vladislav Kotromanić, koji je presto prepustio svome sinu Tvrtku. Tvrtko je odlučio da iskoristi svoj rodoslov i krunisao se za kralja u Manastiru Mileševa na grobu Svetog Save krajem oktobra 1377. godine.
Niko od tadašnjih srpskih velikaša nije imao bliže srodstvo za dinastijom Nemanjića, te mu niko nije ni osporavao pravo na titulu. Najjači među tim velikašima, Lazar i Vuk Branković, nisu ga priznavali jer su znali da je njegova moć isuviše mala da povrati stare teritorije Nemanjića te je za njih to bila samo titula na papiru. Isto kao što danas Tvrtka razvlače po raznim trgovima i prisvajavaju ga, i tada su bili veliki sukobi među srpskom vlastelom. Sve se to dešavalo desetak godina pred boj na Kosovu. Čak toliko da su zbog velike nesloge i međusobnog ratovanja Srbi u kosovski boj ušli dosta izmoreniji i slabiji…
Autor: Deki RS
