Borba za nezavisnu BiH u ritmu srbofobije
Nasilno odvajanje Bosne i Hercegovine od SFRJ početkom devedesetih godina prošlog vijeka, koje su preduzeli muslimanski i hrvatski politički predstavnici i intelektualne elite podržane od strane svojih narodnih masa, uz kršenje Ustava SFRJ i Ustava SR BiH, preglasavanje Srba i prećutno odobrenje ali i umješanost Međunarodne zajednice u rasturanje druge Jugoslavije, po riječima onih koji su to uradili, ostvareno je radi nekakvih demokratskih ideala i prava, ili kako je jedna od strana (muslimanska) isticala „za Bosnu i Hercegovinu kao građansku republiku u kojoj će se poštovati slobode i prava čovjeka i građanina i nacionalna prava naroda i manjina i u kojoj će vladati demokratija“.
Napori koji su preduzeti da bi se ostvarile „slobode i prava čovjeka i građanina i nacionalna prava naroda i manjina“, bili su praćeni kršenjem ljudskih prava i slobode srpskog naroda u BiH i zanemarivanjem njihovih nacionalnih interesa i prava uz otvorenu i izraženu srbofobiju. Glavne ideologe i pokretači srbofobije početkom devedesetih godina, najbolje je opisala Smilja Avramov nazivajući ih „intelektualno potomstvo ustaša, nacista i balista“, rođeno u „mračnim skrovištima naše porobljene prošlosti“. Porobljivači naše prošlosti bili su jugoslovenski komunisti, koji su radi svoje ideologije „bratstva i jedinstva“ diktirali srpskom narodu kako treba da se sjeća svojih žrtava, strogo pazeći da se drugi „bratski“ narodi ne uvrijede od „prevelikog“ isticanja zločina počinjenih u njihovo ime, bez izvinjenja i obeštećenja srpskog naroda nad kojim je počinjen genocid u Drugom svijetskom ratu. Bez izvinjenja, koje nije samo verbalno izjašnjavanje, nego u prvom redu treba da bude manifestovano promjenom svijesti masa i pojedinaca, nije postojala ni moć savjesti koja bi spriječila širenje ideja Maspoka ili Islamske deklaracije među našom „braćom.“
Rezultati intelektualnog potomstva ustaša ali i duha ustaške tradicije bili su vidljivi s početka devedesetih, a radi vjerodostojnosti naših riječi iznijećemo nekoliko primjera za teritoriju BiH koji potvrđuju naše pisanije.
Proustaška ekstremistička grupa koju je predvodio Ludvik Pavlović (jedan od pripadnika ustaške terorističke grupe „Raduša“ koji je bio osuđen zbog terorističkih napada u SFRJ 1972. godine) napravila je zasjedu 18. septembra 1991, motorno-oklopnoj koloni JNA na putu Duvno-Posušje, kada je ubijen jedan vojnik a jedan ranjen. Vojska je uzvratila ubivši Ludvika Pavlovića kojega je posmrtno odlikovao Franjo Tuđman.
Iste godine u Hrvatskoj je osnovana vojna formacija Hrvatske obrambene snage (HOS) koja je otvoreno baštinila ustaške tradicije, čiji su se pripadnici pozdravljali sa ustaškim pozdravom „Za dom spremni“, nosili crne uniforme na kojima se nalazilo slovo „U“ ili šahovnicu sa prvim bijelim poljem, simboli ustaša iz Drugog svjetskog rata. U svojim štabovima, ali i logorima za Srbe držali su slike ustaškog vođe Ante Pavelića, negdje su isticali i zastave sa kukastim krstom, a himna HOS-a veličala je ustaše, NDH i Antu Pavelića, a 18.12.1991. u Ljubuškom, formiran je ogranak HOS-a i na teritoriji zapadne Hercegovine pod komandom Blaža Kraljevića. U jedinicama HOS-a bilo je pored Hrvata i mnogo Muslimana, a Blaž Kraljević jedan kratak period bio je i član Glavnog štaba tzv. Armije RBiH. Pošto je zasmetao komandi HVO-a ista će narediti njegovu likvidaciju, ali prije pogibije Kraljević će u intervjuu norveškom novinaru Henriku Hovlandu avgusta 1992, između ostalog reći i ovo: „U januaru iduće godine Bosna i Hercegovina mora biti čista. Srbi moraju nestati! HOS postaje jači svaki dan. Mi samo čekamo da budemodovoljno jaki da preuzmemo kontrolu nad Bosnom i Hercegovinom.“
Muslimani su takođe oživjeli svoje pronacističke formacije, pa je tako 1991. godine formirana Handžar Divizija po ugledu na nacističku SS Handžar Diviziju koja je tokom Drugog svjetskog rata bila odani saveznik nacista. Tako u jednom dokumentu kojim se obraćaju Ministarstvu Hrvatske od 6. avgusta 1991. godine, i kojeg mole „za slobodan rad Logističke baze (Handžar Divizije – B. R.) Rebrovac 3A koja se nalazi u Zagrebu“, unaprijed zahvaljuju „uz hrvatski pozdrav ‘Za dom spremni’.Da je ustaška ideja vodila određen broj muslimanskog stanovništva dokazuju i pristupnice proustaške Hrvatske stranke prava, na osnovu kojih vidimo da je bilo muslimana koji su početkom devedesetih pristupili ovoj stranci kao što je bio slučaj sa nekim muslimanima iz Vlasenice.
Srbofobija je našla svoj izraz i u divljačkom rušenju spomenika srpskih pisaca, kao što se desilo tokom 1991. godine u Višegradu sa spomenikom Ivi Andriću ili u Bosanskoj Krupi sa bistom Branku Ćopiću.
Probuđene ustaške aveti svoje lice pokazali su prilikom rušenja spomenika srpskim žrtvama širom BiH. Spomenućemo dva takva primjera. Prvi se desio prije bilo kakvih borbenih dejstava kada je uništen spomenik „Crna ruka“, podignut srpskim žrtvama iz Drugog svjetskog rata kod Crnog jezera kraj Bosanske Krupe. U Crno jezero ustaše su bacile i pradjedu autora ovoga teksta.
Drugi primjer desio se u Hercegovini. Pod izgovorom da se kod spomen kosturnice srpskim žrtvama genocida iz Drugog svijetskog rata, u selu Prebilovci, nalazi topništvo i artiljerijska municija, general hrvatske vojske (HV) Janko Bobetko koji je zajedno sa svojim jedinicama iz Hrvatske učestvovao u napadima na Srbe u Hercegovini, izdao je naredbu da se spomen kosturnica uništi artiljerijskom vatrom. Tokom građanskog rata kosturnica je minirana još dva puta.
O duhu i načelima glavnokomandujućeg hrvatske vojske u Hercegovini toko 1992. godine, Janka Bobetka, možda najbolje govori pjesma koju su mu spjevali Hrvati iz SAD-a, a koju on sa ponosom spominje u svojoj knjizi „Sve moje bitke“. Jedan dio te pjesme glasi:
„Spržio im Klepca i Gnjilišta
Bila sela sada nema ništa
Prebilovci selo na zlu glasu
Sad po njemu divlje svinje pasu…“
Ovih nekoliko primjera samo su mali pokazatelj ustaške tradicije i srbofobije tokom građanskog rata u BiH. Nismo sigurni da je srbofobija danas u BiH išta manja, čak bi rekli da je u poslednje vrijeme forsira kroz medije, izjave političara kako domaćih tako i stranih.
Svakako da je tokom građanskog rata bilo zločina koje su počinjeni u ime srpskog naroda i to niko ne spori. Ali, na dešavanja u poslednjem ratu ne može se gledati bez uvida u Drugi svjetski rat i zločine koji su tada činjeni nad Srbima, kao i na period komunističkog režima koji je svojim djelovanjem doprinio raspadu SFRJ i krvavom ratu. Da je Drugi svjetski rat bio živ u svijesti zaraćenih strana u BiH govori između ostalog i to, da su zaraćene strane jedni druge nazivali ustašama i četnicima.
Jedan od vodećih svjetskih sociologa Horovic (Irving Louis Horowitz), proučavajući genocid zaključio je da se genocid može dogoditi nad jednim narodom samo jedanput u istoriji. Svaki drugi pokušaj pretvara se u građanski rat. Upravo to se dogodilo na prostoru bivše Jugoslavije tokom devedesetih govina prošlog vijeka.
Autor: Boris Radaković
Izvor: https://borisradakovic.com/2020/04/13/borba-za-nezavisnu-bih-u-ritmu-srbofobije/
