Kada ćemo ukinuti samoterorisanje nad srpskom ćirilicom u Srbiji?*
Ovo je javno pitanje svih članova „Ćirilice“ najpre srpskoj državi (Skupštini Srbije, Vladi Srbije i Predsedniku Srbije, Ministarstvu kulture i informisanja – u kome nema od svih novina i televizija ni dva odsto ćirilice, Ministarstvu prosvete – koje dopušta da na jeziku Srba udžbenici budu na hrvatskoj latinici i Ministarstvu trgovine – koje toleriše da u prodavnicama u celoj Srbiji u 99 odsto slučajeva nema ni slova ćirilice, tj. da u celoj Srbiji nema gotovo nijednog ćiriličkog uputstva i deklaracije na proizvodima), lingvističkoj struci (Odboru za standardizaciju srpskog jezika koji, u saradnji s izdavačem pravopisa Maticom srpskom dopušta 18 godina postojanje protivustavnog srpskog pravopisa s alternativnim hrvatskim pismom, kao paraapismom, SANU-ovom Institutu za srpski jezik, Matici srpskoj – Odeljenju jezika i književnosti i katedrama za srpski jezik i književnost na fakultetima srpskih univerziteta u celoj Srbiji i Srpskoj, pre nego svima drugima) – jer su oni od narodnih para plaćeni i službeno zaduženi za čuvanje srpskog jezika i njegovog ćiriličkog pisma u stopostotnoj ustavnoj suverenosti u Srbiji i svuda gde postoji srpska vlast i srpski jezik, a ne da u Srbiji postoji u javnosti svega prosečnih desetak procenata ćirilice u srpskom jeziku umesto da ga bude u stopostotnom procentu, kako je to s pismom u svakom drugom jeziku u Evropi i širom sveta.
Podsećanje uz navedeno pitanje
Srbija je, nažalost, jedinstven slučaj u svetu u kojoj se progoni (zamenjuje tuđim pismom) ćiriličko pismo matičnog srpskog naroda koji je pravedno stvorio i stalno branio državu srpskoga naroda s kojim u miru žive bez progona manjinski delovi drugih naroda i njihovi jezici i pisma.
Kada je reč o protivustavnom terorisanju (to je danas prava reč za progon ćirilice u Srbiji) samo srpskog nacionalnog pisma u nezavisnoj Srbiji (ne nezavisnoj po srpskoj volji, nego nezavisnoj posle otcepljenja 90-ih godina drugih republika Jugoslavije po volji stranog i „domaćeg“ faktora u Jugoslaviji izvan Srbije) – potrebno je napomenuti da u nezavisnoj (samo izvan Kosova i Metohije) Srbiji, hvala Bogu, nema terora nad ćiriličkim i latiničkim pismima manjina u Srbiji) Bugara, Albanac, Hrvata i Severnih Makedonaca), nego se taj teror ukidanja ćirilice većinskim zamenjivanjem primenjuje samo prema srpskom ćiriličkom pismu posle nasilnog nametanja Srbima hrvatskog nacionalnog latiničkog pisma – gajice tokom okupacija Srbije, a onda i u komunističkoj Jugoslaviji i sve do danas.
Nasilna proterivanja Srba i njihovog pisma
Posle nasilnog izbacivanja Srbije i progona Srba iz većine bivših jugoslovenskih republika iz Jugoslavije ćirilica se i dalje u Srbiji zamenjuje iz četiri ključna razloga: prvo – iz nametnute navike na hrvatsko pismo u vreme komunističke Jugoslavije i Srbije, jer su čak i pojedini srpski lingvisti posle razbijanja Jugoslavije širili laž da hrvatska latinica nije hrvatsko pismo nego je „srpska latinica“; drugo – opštim masovnim državnim bagatelisanjem (neprimenjivanjem) jasnog stava prvog Člana 10 Ustava Srbije („U Republici Srbiji u službenoj upotrebi su srpski jezik i ćiriličko pismo.“); treće – lingvističkim (stručnim) progonom srpske ćirilice, odnosno oduzimanjem srpskom pismu ćirilici suverenitet protivustavnim zadržavanjem hrvatskog latiničkog pisma praktično u ulozi parapisma (poput uvođenja paravojske na srpskom Kosovu i Metohiji po prozapadnoj geopolitičkoj volji i njihovoj potrebi), zbog čega je srpsko ćiriličko pismo proterano (zamenjeno) (i) u Srbiji čak 90 odsto po istraživanjima i procenama svih relevantnih istraživača.
Tako se u Srbiji okončava ono što je bio plan i program s ćiriličkim pismom (naročito srpskim) posle svih zabrana, naročito u vreme okupacija Srba i Srbije od neprijatelja tokom hiljadu godina (od 1060. godine do danas).
Karakterističan je progon ćirilice u Jugoslaviji i Srbiji u vreme Brozove vlasti, kada je i bez rata progonjena srpska ćirilica iz javnosti i kada je prvi put srpska ćirilica među Srbima postalo manjinsko pismo u vreme postojanja „srpskohrvatskog jezika“ kada je propagirano da je „svejedno kojim pismom pišu Srbi“ i kada je svaki Srbin koji bi javno ukazao na zamenjivanje ćirilice latinicom, naravno, u jeziku Srba, proglašavan „srpskim nacionalizmom“ koji je imao u komunizmu uvek značenje „srpski šovinizam“ i takav je označavan za onoga ko je protiv „bratsva-jedinstva“ s Hrvatima“, čije je to latiničko pismo koje se od njegovog postanka (1835. godine) nasilno nameće Srbima, naročito posle svake okupacije Srba i Srbije. U okviru komunističke Jugoslavije Srbi su sve vreme planski udaljavani od Boga stalnim napadima na Srpsku pravoslavnu crkvu, odnosno na srpsku pravoslavnu veru, srpsku ćirilicu i opštim planskim odsrbljivanjem Srba, što je dovodilo da ubijanja opšteg srpskog kulturnog i sveopšteg identiteta, što je stalno dovodilo da rasta broja Srba – antisrba. Danas se to ogleda u tome što jedan broj ljudi i u srpskom narodu napada sve srpske nacionalne vrednosti, pa i srpsko pismo, pre svega, ponekad i lukavstvom, kao oni su „za oba pisma“, a koriste samo tuđe pismo u pisanju srpskog jezika, ne odričući se jezika, ali redovnim odbijanjem da ga pišu ćirilicom.
Neispunjena obaveza srpskih lingvista i vlasti
Srpski narod danas – najviše zahvaljujući lingvistima (koji su odgajani na pravopisu srpskohrvatskog jezika i „bogatstvu dvoazbučja“ – prodatog samo srpskom narodu u njegovom jeziku) i zahvaljujući državi (Vladi i Skupštini) koji su 2021. godine sačinili i usvojili 15. septembra 2021. godine Zakon o upotrebi srpskog jezika u javnom životu i zaštiti i očuvanju ćiriličkog pisma, koji ne polazi od ovde citirane ustavne obaveze o ćiriličkom jednoazbučju, nago zadržavaju praksu deobe samo Srba po pismu time što građani Srbije nisu svi pod istim zakonskim pravima i obavezama u vezi sa srpskim pismom, nego su jedni građani beneficirani tako što oni ne moraju srpski jezik da pišu srpskim pismom, nego mogu u javnosti da ga pišu nekim drugim pismom po ličnoj želji, a još su naknadno beneficirani tako da samo oni koji ne moraju da srpski jezik pišu srpskim pismom, ako se svojevoljno odluče da ga ipak pišu srpskim ćiriličkim pismom, samo takvima će biti obezbeđena novčana nagrada kroz smanjenje poreza, čega nema više nigde na belom svetu izvan Srbije. a i državnim organima koji izbegavaju da sačine srpski pravopis i zakon u skladu s malopre citiranom ustavnom (narodnom) obavezom u stavu prvom Člana 10. Ustava Srbije. Ali, to je samo u vezi sa srpskim pismom. Kod svih drugih pisama manjina u Srbiji primenjuje se opšta praksa u svetu u kojoj svako drugo pismo u svakom drugom jeziku ima, naravno, stopostotni suverenitet, jer pismo ne pripada korpusu ličnog, pojedinačnog prava, nego je to kolektivno nacionalno pravo svakog naroda bez deobe svog naroda po upotrebi svog i tuđeg pisma u svom jeziku, što je svojevrsna šizofrenija samo u srpskom narodu.
I pored toga što su pojedini jezički stručnjaci posle razbijanja Jugoslavije i formalnog cepanje srpskohrvatskog jezika na srpski, hrvatski i duge političke jezike od lingvistički srpskog vukovskog jezika upozoravali da je srpsko pismo ćiriličko, danas u varijanti koju je sačinio Vuk, većina srpskih lingvista prihvatila je deobu Srba po pismu i posle razbijanja Jugoslavije i vraćanja pravog imena srpskog jezika, pa i onda kada je Ustav Srbije, u skladu s opštom praksom u Evropi i svetu rešio pitanje srpskog pisma – oni tolerišu aktuelni srpski protivustavan Pravopis srpskoga jezika u izdanju Matice srpske u kome je, prvo, izrečena laž da srpska ćirilica „nije ugrožena“ da je samo Srbima „korisno“ da pišu svoj jezik ne svojim, nego i tuđim pismom, i to alternativno. Oni su zadržali normu iz srpskohrvatskog jezika da se i dalje samo Srbi dele po pismu, uopšte ne uzimajući u obzir da je srpsko pismo do sada u Srbiji ostalo u upotrebi tek u nepunih desetak procenata, po svim relevantnim istraživanjima i procenama na osnovu tih istraživanja. Istina, srpski lingvisti su dvolični pa gotovo svi ističu da je srpska ćirilica danas najugroženija otkako postoje Srbi i Srbija, procenjuju da je nema ni rečenih deset odsto, ali, i pored toga, ne traže rešenje pitanja pisma srpskog jezika u jasnom (ćiriličkom) jendoazbučju, kako je to narod odredio većinski 2006. godine u Ustavu, što je u skladu s praksom u rešavanju pitanja pisma u svim drugim jezicima.
Ono što je normalno u jeziku i pismu kod drugih – za Srbe se ne uvažava ni u Srbiji
Jedini koji su eksplicitno jasno tražili i predlagali i srpsko normalno rešenje pitanja pisma u jednoazbučju bili su, osim nas u „Ćirilici“ i „Srpskoj azbuci“, samo lingvisti Branislav Brborić (zaslužan je jer je u saradnji s „Ćirilicom“ ispravno predložio, kasnije usvojeno, važeće ustavno rešenje pitanja pisma) i Dragoljub Petrović. Osim njih, jedini su jasno objasnili da je srpsko pismo samo ćiriličko još Sreto Tanasić i Miloš Kovačević uz neke manje poznate pojedince, dok svi drugi lingvisti ili ćute o tome ili ostaju na stanovištima Novosadskog dogovora o srpskohrvatskom jeziku iz 1954. godine. Više je srpskih lingvista, kao serbokroatisti, za to da se u srpskom jeziku zadrži tuđe i čuva hrvatsko pismo kao alternativno s ćirilicom (za njih je to i dalje „bogatstvo dvoazbučja“, ali svoje knjige, na primer, objavljuju samo hrvatskim pismom). Među takvima je bio najistaknutiji kod nas po struci anglista i sociolingvista Ranko Bugarski koji je izmislio da, pored „službene upotrebe jezika i pisma“ postoji suprotnost „javna upotreba“ u kojoj ustavna obaveza u vezi s jezikom i pismom ne važi. Gde je ovaj, danas počivši stručnjak za engleski jezik video i čuo da je suprotnost pojmu „službeno“ – „javno“ umesto „neslužbeno“, to niko ne zna, pa nije znao za života ni on. I zašto nije predložio to naše nametnuto nam „bogatstvo dvoazbučja“ Englezima, na primer, čijim se jezikom profesionalno bavio – teško je pogoditi. Kad se uzme da je on od svojih više od 30 knjiga objavio samo dve na ćirilici (koju nije mogao izbeći), onda je jasno da je on bio za to, kao i Ivan Klajn, da Srbi napuste svoje pismo i svi pređu na hrvatsko (latiničko) pismo.
Istina, jedan deo Srba je pod katoličkim uticajem i pritiscima katoličkih okupatora zamenio ranije svoje ćiriličko pismo latiničkim pismom, pod kojim su kasnije olakšano asimilovani u hrvatski nacionalni korpus konačno u 20. veku.
Brozova komunistička doživotna vladavina u Jugoslaviji, kao dokazano antisrpska i antićirilička, ostavila je vidnog traga. Za njegove vladavine Srbi katolici su naredbom svrstani u 20. veku konačno u hrvatski nacionalni korpus. On je uspeo u svojoj doživotnoj vladavini da se Srbi uveliko rasrbe, da se odreknu Boga i srpske pravoslavne vere i srpskog pisma, čime su izgubili ključne vrednosti svoje nacije, zbog čega su mnogi oni koji su se nekada pisali kao Srbi sada svrstavaju u antisrbe gazeći svoju zastavu, svoj grb, svoje nacionalno pismo i svoju pravoslavnu veru. Oni su danas zagovornici da su svi proterani Srbi i pobijeni bili „zločinci“, „genocidaši“ i da ih trebalo uništavati, ubijati, vaditi i mrtve Srbe iz grobova i uništavati njihove crkve i ne dati ima nikakva prava. To su danas obično poznati u narodu kao Srbi „beogradske dvojke“ – kojima je tesan i ružan Beograd pa se zovu „građanima Evrope i sveta“ i retko kada i da spomenu milionske zločine činjene nad Srbima vekovima.
Dakle, na kraju, „Ćirilica“ postavlja javno važno i ozbiljno pitanje stručnjacima za jezik i srpskim vlastima – kada će se u Srbiji ukinuti protivustavni progon u vidu terora samo nad srpskim pismom (zamenjivanje tuđim, hrvatskim pismom), kada će srpski lingvisti normalnim rešenjem pitanja pisma ukinuti jedinstven slučaj u svetu da tuđe pismo vlada u jeziku Srba? Kada će, dakle, stići lingvističko (stručno) rešenje ćirilice u srpskom pravopisu i jezičkoj struci po ugledu na rešenja pitanja pisma u stopostotnoj suverenosti (i) matičnog pisma matičnog srpskog naroda u Srbiji, kao što je to u svim drugim jezicima u celoj Evropi i kada će srpska vlast (Vlada i Skupština) sačiniti novi zakon o srpskom jeziku i pismu tačno s pozivom na ustavnu obavezu iz citiranog stava prvog Člana 10. Ustava Srbije?
Narod danas, zbog dugog obmanjivanja, ne može sâm, bez jezičke struke i države, da reši sudbinu svoje ćirilice
Narod to ne može sâm da učini na ulici. On je izabrao svoje predstavnike na izborima i oni treba preko državnih stručnih jezičkih institucija i vlasti da i pitanje srpskog pisma u srpskom jeziku reše tačno onako kako su građani većinski to postavili u Ustavu Srbije. Jer, zakon ne sme poništavati ustavnu obavezu u bilo čemu, pa i u srpskom i svakom drugom pismu. Srpski narod je još pre oko hiljadu godina prihvatio za svoje pismo za pisanje svog jezika ćiriličko pismo od svojih svetih pismenih ljudi. Srpski narod je, preko svojih svetih ljudi, od Svetoga Save do Vukove reforme i posle Vuka (2006. u Ustavu Srbije) nedvosmisleno izabrao svoje (ćiriličko) pismo da se ono poštuje u stopostotnoj suverenosti kao što je to sa svim drugim pismima, a ne da mu danas lingvisti i vlast zadržavaju tuđe – nasiljem nametano pismo i u okupacijama i u „komunističkom miru“ umesto njegove ćirilice.
Mi u „Ćirilici“ nemamo ništa protiv, naprotiv – podržavamo činjenicu da se danas našim manjinama nikada protivustavno ne nameće tuđ jezik i pismo, ali je normalno da se i matičnom narodu u Srbiji ne nameće tuđi ni jezik ni pismo po volji srpskih dokazanih neprijatelja koji su Srbima gušili jezik i posebno, zakonima, zabranjivali srpsko, ćiriličko pismo i zamenjivali ga.
Iole upućeni ljudi znaju kako su sve druge zemlje (i manje i veće od naše najlepše i najveće nam Srbije) rešile uspešno pitanje i sudbinu svoga pisma u svom jeziku i stručno i državno. Zato srpska jezička struka i institucije države imaju Ustavni zadatak iz citirane odredbe u Članu 10. Ustavu Srbije iz 2006. godine da najhitnije moguće zbog velikog kašnjenja od čak 18 godina:
Prvo, jezička struka da predloži i predoči narodu predlog pravopisa za javnu raspravi i da onda usvoji novi srpski pravopis s rešenjem pitanja pisma u skladu s Ustavom Srbije i opštom praksom u Evropi i prestižnom svetu – jednoazbučje u srpskom jeziku. Rešenje pitanja pisma, istovetno u svim drugim pravopisima, pa i u hrvatskom pravopisu koji se odnosi na hrvatski jezik kao lingvističku vukovsku varijantu srpskog jezika valja da glasi: „Srpski jezik se danas piše srpskim (ćiriličkim) pismom – vukovicom, a sve što su Srbi u svojoj istoriji dosad objavili srpskim jezikom na drugim pismima, pa i na hrvatskom pismu gajici, naročito u vreme „srpskohrvatskog jezika“, kao i na bilo kojoj drugoj latinici i ćirilici pripada srpskoj kulturnoj baštini.“ To znači da je obaveza srpske jezičke struke da konačno napusti poguban jezički put kakav je bio po pravilima Novosadskog jezičkog dogovora o srpskohrvatskom jeziku (1954) u Matici srpskoj i da od sada brine o srpskom jeziku i pismu, kao i da hitno ukine izdavanje Rečnika srpskohrvatskog književnog i narodnog jezika vrativši mu izvorno ime „srpski jezik“ i u Rečniku SANU-ovog Instituta za srpski jezik.
U drukčijem slučaju, imaćemo nastavljanje u svetu „knjiženja“ srpskih objavljenih knjiga i publikacija svih vrsta na hrvatskoj latinici u hrvatsku kulturnu baštinu, kako se već dugo događa još od 1992. godine.
Drugo, srpska država (Vlada, Skupština, Predsednik, Ministarstvo kulture, Ministarstvo prosvete i Ministarstvo trgovine imaju ustavnu obavezu da, najpre, donesu novi zakon o srpskom jeziku i pismu strogo u skladu s ustavnom (ranije ovde citiranom obavezom) da se ne razdvaja srpski jezik od ćiriličkog pisma. I da se posle tog zakona kažnjavaju oni koji ne priznaju u Srbiji pravo i Srba na svoj jezik i svoje (ćiriličko) pismo.
Gubljenjem ćirilice, srpski pravoslavni narod našao bi se na putu na kome su nestali polatiničeni Srbi katolici
Ako se to tako ne uradi, neizbežno je gubljenje (zamenjivanje srpske ćirilice hrvatskom latinicom) gubljenje poslednjeg srpskog slova, što će pogodovati razbijanju srpskog kulturnog i opšteg nacionalnog identiteta, što olakšava srpsku asimilaciju i nestajanje Srba kao nacije i srpske države, što se na delu Srbije – na Kosovu i Metohiji uveliko sprovodi i biće velikih muka da se to povrati u odgovarajućem trenutku.
Jezik, vera i pismo – kada se konačno oduzmu jednom narodu (a srpskom pismu smo sami dozvolili zamenu čak 90 odsto do danas u Srbiji) – taj narod se brzo gubi i ostaje samo kao istorijska pojava, ako se istoričarima dozvoli od pobednika da to ne izbrišu i iz istorije.
Ovo pitanje iz naslova, uz pozivanje na citiranu jasnu ustavnu obavezu, postavlja srpskoj lingvističkoj struci i vlastima prvoosnovano (15. februara 2001. godine) Udruženje za zaštitu ćirilice srpskog jezika „Ćirilica“.
Autor: Dragoljub Zbiljić, s. r.
(profesor srpskohrvatskog pa srpskog jezika, sa 17 objavljenih knjiga o polomima u srpskom jeziku i zatiranju srpske ćirilice i osnivač prvog Udruženja za zaštitu ćirilice srpskog jezika „Ćirilica“ i, praktično, u ime „Ćirilice“, s Branislavom Brborićem, koautor normalnog aktuelnog ustavnog rešenja pitanja nerazdvojne upotrebe srpskog jezika i ćiriličkog pisma)
*Biće dostavljeno:
Srpskoj državi:
– Skupštini Srbije,
– Vladi Srbije,
– Predsedniku Srbije,
– Ministarstvu kulture i informisanja,
– Ministarstvu prosvete,
– Ministarstvu trgovine
– Lingvističkoj struci:
– Odboru za standardizaciju srpskog jezika,
– SANU-ovom Institutu za srpski jezik
– Matici srpskoj – Odeljenju jezika i književnosti,
– Fakultetima srpskih univerziteta u Srbiji i Srpskoj s odsecima za srpski jezik i književnost.
