JANJIČARI – NEKAD I SAD!
Danas srpsku decu sa Balkana ne „sakupljaju“ Turci. „Sakupljaju“ ih države Zapada u kojima je životni standard visok. I ne otimaju ih kao danak, kao vid poreza porobljenoj raji. Uopšte ih ne otimaju. Uzimaju ih dobrovoljno. Štaviše, njihovi roditelji, pa i oni sami, mole da ih njihovi porobljivači uzmu.
Ko su, zapravo, bili janjičari?
Reč je o specijalnoj pešadiji u Osmanskom carstvu, osnovanoj u 14. veku. Ime dolazi od turskih reči jeni čeri – nova vojska.
Ova pešadija je najpre popunjavana ratnim zarobljenicima – uzimao se svaki peti – a od 1402. godine kupljenjem dece hrišćanskih, kasnije i muslimanskih podanika. Bio je to poznati „danak u krvi“, koji je praćen lelekom majki i ostalih članova porodice otete dece. Turci su ga nazivali devširme – sakupljanje. Taj sistem je ozakonjen u 15. veku i pripadao je opštem fenomenu pretorijanske vojske koji je u islamskom svetu korišćen od Španije do Indije. U intervalima od tri, pet ili sedam godina kupljeni su zdravi, lepo građeni dečaci, stari između osam i dvadeset godina. Deca, odabrana za janjičarski red su dobijala strogo vojničko, versko i fizičko vaspitanje u Carigradu. Najbolji među vaspitanicima su ostajali u dvorskoj službi, a ostali su postajali janjičari u Carigradu i provincijskim garnizonima. Oni su u vojnim pohodima bivali najveći krvnici onima čija je krv tekla njihovim venama.
Ovo je danas tako prepoznatljiva priča!
Doduše, danas srpsku decu sa Balkana ne „sakupljaju“ Turci. „Sakupljaju“ ih države Zapada u kojima je životni standard visok. I ne otimaju ih kao danak, kao vid poreza porobljenoj raji. Uopšte ih ne otimaju. Uzimaju ih dobrovoljno. Štaviše, njihovi roditelji, pa i oni sami, mole da ih njihovi porobljivači uzmu.
Najdarovitiju srpsku decu, njihovi porobljivači uzimaju već u srednjoškolskom uzrastu. Uzimaju ih i kasnije, na studijama, pa i kada završe fakultete.
Za deo srpske dece, koja bolji život traže u ekonomski razvijenijim zemljama, može se reći da su ekonomska emigracija. Njima tuđina postaje domovina: tamo rade, zasnivaju porodice, tamo im se deca školuju i vaspitavaju…jednom rečju, postaju deo tog društva, a već u drugoj, posebno trećoj generaciji se potuno uklapaju u njega.
Drugi deo te dece se vraća u otadžbinu. Ali, ona im je sada poligon delovanja za koje su školovanjem i vaspitavanjem pripremljeni, njiva na koju će sejati seme koje su doneli. Tako se oni vraćaju kao janjičari ovog vremena – ne više sa mačem osvajača, nego sa njegovim vrednosnim sistemom. Ta „nova vojska“ sada nije vojni osvajač, nego nešto mnogo gore, daleko pogubnije. Ta, „nova vojska“ je kulturni, medijski, obrazovni, duhovni osvajač. Ona je porobljivač duša!
Tako je nastala svojevrsna janjičarska spirala – oni, upivši liberalni, materijalistički duh Zapada, donose ga tu gde su rođeni i stasali. I tako, generacije, koje stasavaju, svaka naredna sve više, janjičarsko vaspitanje dobijaju u svojoj otadžbini…Na taj način smo dobili duhovne janjičare, koji su protivnici ne toliko svojim roditeljima (koji su i sami poprimili janjičarski duh), koliko precima.
Upravo, imavši tog duha u sebi, srpska mladež hrli tom vrlom liberalnom Zapadu. Njihovi roditelji (ili sa tim duhom u sebi, ili potpuno inertni prema njemu) se bore da ih pošalju u duhovnu pogibao, sličnom strašću kao kada majka ide kod lekara da abortira i svojim potpisom od njega traži fizičku likvidaciju deteta koje uzrasta u njenoj materici.
Ovi janjičari, finansijski ukrepljeni od raznih Soroša i CIA, oblikuju javnost, obrazovni sistem, kulturu, narodni moral, podržavaju političke režime ili su u njima, ili su u političkoj opoziciji istog duha kojeg je i režim, kao na klupi za rezervne igrače. Metastazirali su u onima kojima su oni idoli.
Prepoznatljivi su po svojim rečima i vidljivi po svojim (ne)delima. Njihovi plodovi su: obogotvorenje novca – materijalno sticanje kojem poštenje i čast nisu prepreka; afirmacija promiskuiteta i drugih polnih anomalnosti; obesmišljavanje institucije braka i, posledično, razaranje porodice; medijsko oblikovanje svesti naroda i manipulisanje njome; informacioni sistem kao uništenje privatnosti i peglanje individualnosti u bezličnu masu; rastakanje nacionalnog osećaja kroz degradaciju istorije, jezika i kulture; antihrišćanska duhovnost…
Njihov trud, odanost i posvećenost su dali i daju ogroman doprinos današnjem vazalnom odnosu srpskog naroda prema Zapadu, posebno Americi, koji je daleko dublji i stradalniji nego nakon Kosovskog boja prema Turcima.
Izvor : In4s.net, Peščanik.net
